Blades of Time

Hoofdrolspeler Ayumi zal sommige gamers bekend voorkomen. De dame vertolkte namelijk ook de hoofdrol in X-Blades. Niet dat ze daar trots op hoeft te zijn, gezien die game niet echt een succes was, maar de vrouwelijke schattenjager krijgt nog een kans in Blades of Time.

Verhaal?
Het spel begint met een verwarrende intro die een even verwarrend verhaal moet inleiden. Duidelijk is dat Ayumi op het eiland (waar de game zich afspeelt) is om schatten te roven en tegelijkertijd de mysteries wil ontrafelen. Het jammere is dat het voelt alsof je midden in een verhaal wordt gedropt en je zelf mag uitzoeken wat er allemaal speelt. Dat uitzoeken geef je waarschijnlijk al snel op want echt heel boeiend wordt het niet. Als je de cutscenes wegklikt mis je eigenlijk niets.

Gelukkig heb je geen goed verhaal nodig voor een goed spel, dat is altijd nog helemaal afhankelijk van de gameplay. Helaas weet Blades of Time ook hier niet te overtuigen. De wereld is een lineaire bedoening, simpelweg van het begin van het level tot het einde en onderweg zo veel mogelijk vijanden een kopje kleiner maken. Nu zijn er genoeg lineaire games die uitermate goed zijn, denk aan een God of War, Uncharted en Gears of War. Verschil met deze games en Blades of Time, is dat in die spellen alles goed is uitgewerkt.

Spelen met tijd
Ayumi heeft een aantal simpele combo's tot haar beschikking en tijdens haar 'avontuur' verkrijgt ze verschillende magische krachten en nieuwe wapens. Ze kan zwaarden en guns gebruiken, het schieten voelt niet helemaal lekker en is al veel vaker veel beter gedaan. De hack 'n slash-actie is best aardig en tijdens de bossfights spetteren de special moves van het scherm. Dit komt vooral door de tijdsmanipulatie waarover Ayumi beschikt. Ze kan de tijd terugdraaien, maar in tegenstelling tot veel spellen die een dergelijke gimmick gebruiken, is dit niet om je fouten te herstellen. Wanneer je de tijd terugspoelt wordt er een kopie van haar gemaakt die precies dezelfde acties herhaalt, terwijl jij weer nieuwe acties kunt uitvoeren. Dit is meerdere malen te herhalen zodat je een veelvoud van jezelf op het scherm hebt. Dit biedt vooral een strategische aanpak bij eindbazen. Je moet wel goed opletten hoe je het gebruikt, want het kan ook in je nadeel werken. Elke keer als je terugspoelt krijgt de vijand zijn energie ook weer terug, dus als je niet oplet kan een gevecht onnodig lang duren. Verder is het spelen met tijd redelijk goed uitgewerkt in de puzzels die je tegenkomt.

Het probleem bij de gameplay zit voornamelijk in de responstijd van de besturing. Soms lijkt onze helding pas enkele seconden later of zelfs helemaal niet te reageren op je commando's. Het euvel is niet constant, maar komt vaak genoeg voor om ergerlijk te zijn. Vooral als je health laag is, word je er niet blij van als Ayumi niet reageert terwijl een vijand op haar inhakt. Bij het puzzelen, waarbij je vaak ook kopieën van jezelf nodig hebt, zorgt de late reactietijd soms ook voor problemen en ben je langer aan het klooien dan eigenlijk nodig is.

Presentatie
Op het eerste gezicht oogt Blades of Time alleraardigst. Technisch kan het zich lang niet meten met de toppers van deze generatie, maar de artstyle verdient zeker lof. Zo zijn de omgevingen kleurrijk en divers, vooral de Sky Gardens zien er mooi uit met watervallen en bloemen, maar ook een besneeuwde omgeving later in het spel ziet er fraai uit. Sommige eindbazen weten zeker indruk te maken met hun beeldvullende gestalte. De framerate is daarbij redelijk constant en zorgt dat de actie meestal goed over het beeld vloeit. Toch laten de animaties te wensen over, zijn de gezichten levenloos en is de lipsynch dramatisch. Wellicht dat de monden bewegen volgens de Japanse tekst, maar je hebt het gevoel een slecht ingesproken film te kijken.

Dat slecht ingesproken komt trouwens niet alleen door de lipsync, van het acteer werk van de ingesproken stemmen word je namelijk ook niet vrolijk. Daarbij is de muziek beperkt, de aanwezig tracks klinken niet eens verkeerd maar worden na een tijd eentonig door gebrek aan afwisseling. Verder levert onze helding constant commentaar op wat er gaande is in het spel en dit is behoorlijk irritant.

De focus ligt voornamelijk op de story-modus. Na ongeveer zes uur zie je de aftiteling, waarna je het nog eens kunt proberen op de vrijgespeelde hard-modus. Helaas is dit op het behalen van enkele trophies na niet de moeite waard. Het verhaal is niet de moeite om nog eens te spelen en na een keer uitspelen heb je het eigenlijk wel gezien. Om je toch aan het spelen te houden hebben de makers een multiplayer toegevoegd. Hierin kun je de strijd aangaan met andere spelers, die helaas moeilijk te vinden zijn. Er is wel de mogelijkheid om tegen computergestuurde bots te spelen, niet echt boeiend, maar handig voor wie zijn trofeeënkast wil uitbreiden.

Conclusie
Alles in Blades of Time heb je eens eerder gedaan in andere spellen en vaak nog beter ook. Alleen in het spelen met de tijd weet het zich lichtelijk te onderscheiden van andere games in het genre, jammer is het dan ook dat het niet helemaal goed is uitgewerkt. Het verhaal dient alleen als opvulling en gaat helaas niet echt ergens over. Toch is Blades of Times geen ontzettend slecht spel. Grafisch weet het bij vlagen te sprankelen en ondanks de gebreken speelt het verder best leuk. Een echte aanrader is het niet, maar wie dol is op actiespellen kan met Blades of Time zeker wel een leuke avond beleven.