Midnight in Paris
Bestaat er een mooiere stad dan Parijs om een film over te maken? Vast wel, al zijn er wel talloze films over en in de stad van de liefde gemaakt. Woody Allen kan de Franse hoofdstad in ieder geval van zijn lijstje afstrepen, want met Midnight in Paris heeft hij een flink aantal grote namen naar de stad gehaald. Chauvinistisch als ze zijn, was deze film de openingsfilm van het vorige filmfestival van Cannes.
Oké, hij is dan wel niet door een Fransman gemaakt, maar speelt zich natuurlijk wel af in hun hoofdstad. Maar eerst het verhaal. Gil (Owen Wilson) is een schrijver die zijn eerste roman wil afmaken. Samen met zijn rijke verloofde Inez (Rachel McAdams) en haar ouders vertoeven ze in Parijs. Gil ziet wil hier wel vestigen, maar de welgestelde Inez vindt zo'n onzeker kunstenaarsbestaan maar niets. Gil valt voor de absolute charme van Parijs en vindt de stad misschien wel het mooist als het regent.
Wanneer hij tijdens een nachtelijke wandeling op bijzondere wijze wordt meegevoerd in de bruisende geschiedenis van Parijs, wordt zijn liefde alleen maar groter. Hij en de stad worden één. Gil begeeft zich echt letterlijk in de geschiedenis van de stad en daarmee onder de groten der aarde. Hij weet dat dit de plek is waar hij het beste gedijt en besluit dat hij hier zijn toekomst wil doorbrengen. Hij heeft in Parijs meer inspiratie dan in Amerika en voelt zich als auteur meer begrepen. Daarbij neemt hij ook zijn huidige relatie eens onder de spreekwoordelijke loep en ziet hij dat keuzes moet maken in zijn eigen leven. Zijn leven in Parijs lijkt heel mooi te zijn, maar is dat nu echt of verbeeldt hij zich dit?
Midnight in Paris is voor de bezoekers van de stad een feest der herkenning. Je ziet de mooie (bekende) plekken en de schitterende beelden worden begeleid door heerlijk rustige muziek. Het straalt één en al Franse slag uit. Wat Allen in zijn film gedaan heeft, is de artistieke kant van Parijs belichten. Hij haalt oude meesters naar voren en laat vooral kunst een grote rol spelen in de gehele film. Zelfs Carla Bruni maakt haar opwachting als gids in de film. De film zit gewoon goed in elkaar. Ook al is de overgang van oud naar nieuw Parijs vrij simpel, Allen zorgt ervoor dat je naadloos meegaat. Je hebt eigenlijk niet door dat er iets verandert, alleen de andere personages brengen je opeens in een ander soort Parijs.
Als je van Parijs houdt, is de film een feest der herkenning. Je wordt onder het genot van heerlijk rustige muziek langs de schitterende oevers van de Seine, de bekende Sacre Coeur en natuurlijk de Eiffeltoren geleid. Een mooi decor voor een mooie film. Oké, je voelt op je klompen aan dat de relatie tussen Gil en Inez er niet één is van de eeuwige liefde, maar als je de film goed bekijkt, weet je dat het liefdesverhaal ondergeschikt is. Natuurlijk loopt het als een rode draad door de film, maar juist de charme van het oude Parijs voert de boventoon.
Woody Allen zet met Midnight in Paris gewoon een heel mooie film neer. Natuurlijk moet je ervan houden, maar dat is bij vrijwel ieder genre. Helaas staan er geen extra's op de schijf. Een gemis omdat de stad zich er goed voor leent. Een behind the scenes over hoe ze de straten van de immer drukke metropool af moeten zetten om te filmen bijvoorbeeld. Ach, pak een mooie fles wijn, posteer je op de bank en geniet van de slimme humor die Allen in zijn film gestopt heeft. De lome manier van praten van Owen Wilson past precies binnen dit plaatje. Hoewel mijn collega bepaald heeft het niet zo'n bijzondere film te vinden, zou ik deze film toch een 8 geven.
