Syndicate

Gespeeld op Xbox 360, ook verkrijgbaar voor PlayStation 3 en Windows

Vroeger, toen de VOC nog over de wateren vaarde, kwam het spel Syndicate uit voor onder andere de SNES. Een tactische game die vanuit een isometrisch veldpunt werd gespeeld. Bijna twintig jaar later verschijnt er een shooter op de markt met precies dezelfde naam. Is de reboot van het spel uit 1993 net zo leuk als zijn voorganger?

Om te beginnen is het goed om te zeggen dat je alles van de oude Syndicate moet vergeten. Waar je vroeger nog kon genieten van een pittig tactisch spel waarin je verschillende teamleden moest aansturen in een cyberpunk-omgeving is het nu allemaal een stukje anders. De game is een first-person shooter geworden die vooral draait om dikke actie in plaats van tactische zetten. Dit viel bij vele fans in het verkeerde keelgat, maar nu de game uit is kunnen die fans gerust gesteld worden. Starbreeze brengt dan wel nieuw leven in de serie, maar doet dit absoluut niet op een verkeerde manier.

De game mag dan qua gezichtsveld veranderd zijn en is van genre geruild, het belangrijkste is nog steeds aanwezig, de sfeer. Het cyberpunk-sfeertje is meestal al goed en in Syndicate is die ook weer heerlijk. Het verhaal speelt zich af in 2069, waarin de wereld ondertussen kapot is gegaan aan de eigen futuristische ideeën. Dit is goed terug te zien in de wereld. Het verhaal is voor de rest nog dunner dan een anorexiapatiënt. Je bent lid van EuroCorp, een bedrijf die chips in mensen hun hoofd zet waardoor ze sterker en slimmer worden. Tijdens de game ga je op jacht naar de chips van vijandelijke bedrijven zodat zij niet beter worden. Voor de rest gebeurt er de gehele game vrij weinig. Het voelt meer aan alsof je een snuffelstage loopt bij EuroCorp dan dat je echt bezig bent in een episch verhaal. De setting biedt potentie, maar helaas maakt het verhaal dit niet waar. Gelukkig is dit ook een van de weinige zwakke punten van de game.

Tussen het flinterdunne verhaal draait het natuurlijk om het schietgeweld. Dit zit gelukkig sterk in elkaar. De wapens klinken en voelen heerlijk aan en het schieten voelt realistisch aan, in hoeverre dat mogelijk is. Het is een shooter die net wat anders aanvoelt dan andere games, op een goede manier. Het voelt allemaal, net zoals de gehele game, wat vloeiender aan. In plaats van sloom schieten en via je ironsight mikken, knal je gewoon op alles wat los en vast zit. Ook al heb je een red dot sight op je gun staan, kijken doe je er niet door. Machinegeweren worden uiteraard in de toekomst schuin gehouden! Niet alleen het schieten is futuristisch, ook de HUD doet mee aan het sfeertje. Door de implantatie van de chip in je hersenpan zie je alle informatie voor je neus verschijnen. Hierdoor is het vaak erg druk op je scherm, maar toch voel het rustig aan. Het is een innovatieve HUD die goed uitpakt.

Naast het gewoon schieten met de aanwezige guns draait de game vooral om het ‘breachen’, oftewel gebruik de LB/L1-knop om iets tofs te laten gebeuren. Van deuren openen naar motoren hacken naar vijanden misleiden, het kan allemaal. Het meest sinistere en direct meest toffe is om met één druk op de knop een vijand zelfmoord te laten plegen. Hierbij pakt de vijand een granaat en laat deze in zijn eigen handen ontploffen. De breach-knop verandert dus al heel snel naar de 'Awesome-knop'. De game bestaat voor de rest ook nog uit veel knopjeswerk. Vooral irritant is dat het hier veelvuldig om het gebruik van de X-knop gaat. Schijnbaar is olie niet meer beschikbaar in de toekomst en zit elke deur helemaal vast aan de muur, want je moet toch een partij op de X-knop rammen om deuren open te krijgen, tot vervelends aan toe.

Nadat je redelijk snel klaar bent met de singleplayer hoef je de game gelukkig niet voor altijd in de kast te leggen. De game profileert zich pas echt in de co-op. Tezamen met drie andere Syndicate-krijgers krijg je de meest pittige maar tofste missies voor je kiezen. Hier draait het echt om samenwerken en dat je zelf oppast dat je ook nooit verzwakt. De levels zijn gigantisch moeilijk maar geven voldoening wanneer je ze haalt. Hier zie je dan toch weer dat de game, net zoals negentien jaar geleden, is gemaakt voor vier man. Hoewel de co-op het tofste van de gehele game is, kampt het momenteel op de Xbox nog met wat problemen. Party Chat en online gamen gaan niet samen en ook liggen de servers er vaak uit.

Conclusie:
Fans van het eerste uur kunnen hun hart ophalen, Syndicate is een goede game geworden. Het ziet er mooi uit, de sfeer is geweldig en met de gameplay is ook weinig mis. Het verhaal in de singleplayer mag dan werkelijk nergens op slaan, maar gelukkig laat de gameplay van zich spreken. Het schieten voelt en klinkt heerlijk en de mogelijkheden die je via de ‘breach’-knop hebt zijn bruut maar lekker. De game moet het vooral hebben van de co-op. Met drie vrienden is dit een van de tofste co-op-games van de afgelopen tijd. De moeilijkheidsgraad, de spanning, het samenwerken. Aangezien je steeds je ‘syndicate’ upgrade tijdens de co-op-missies zul je ook een behoorlijk tijd hiermee bezig zijn. Er zit voor de rest geen multiplayer in dus dit mooi meegenomen. Al met al is Syndicate negentien jaar na dato een goede reboot geworden. Er zullen nog genoeg zuurpruimen zijn die het niet kunnen hebben dat de game een FPS is geworden, maar ook zij moeten verder kijken dan hun neus lang is. Syndicate is namelijk een heel geslaagde game geworden.