CD: Horses On Fire - Horses On Fire
Horses On Fire is de nieuwste gitaarrocksensatie uit België, althans wanneer we alle lovende berichten moeten geloven. De band, min of meer ontdekt door de bassist van Triggerfinger, Paul van Bruystegem, stond deze maand ter promotie van het gelijknamige debuutalbum in De Wereld Draait Door. Nu is natuurlijk de vraag: wordt de band gehypet of hebben we hier inderdaad te maken met een topper?
Het verhaal achter de band is wel aardig om te vermelden. De oprichter van de band, gitarist Thijs De Cloedt, was in het verleden actief in de metalband Aborted. Zo hebben we te maken met een interessante rocker, die zijn roots in grindcore en death metal heeft liggen. Daarnaast is hij grafisch vormgever en werkte mee aan de animatiefilmpjes van de cultfiguur Kabouter Wesley. Daarbij raakte hij bevriend met een andere medewerker, Michélé De Feudis, die ook gitaar bleek te spelen en aardig te kunnen zingen. En zo besloten de heren in 2008 een band te beginnen, die een jaar later winnaar werd van de Belgische bandwedstrijd Global Battle Of The Bands.
Eerlijk gezegd begint de cd weinig spannend met 'Violent Highs'. Een intro van een minuut is niet erg, maar met een redelijk standaard gitaarloopje wordt het al snel wat saai. De rest van het nummer zorgt er ook nog niet direct voor dat je op het puntje van je stoel gaat zitten. Voor het meer poppy gerichte 'Draw The Line' geldt min of meer hetzelfde. Eigenlijk is het instrumentale outro met flink roffelende drums het beste stuk, dat ze wellicht beter halverwege het nummer hadden kunnen spelen. 'Raw Meat' en 'Your Blood' zijn aardig, maar nog steeds heb je het idee dat de cd niet echt op gang wil komen. Het klinkt allemaal te bekend en vergelijkingen met bijvoorbeeld de zware loomheid van Them Crooked Vultures en het frivole van Manic Street Preachers zijn makkelijk te maken. De vergelijking met die laatste band heeft overigens ook te maken met het stemgeluid van De Feudis. Wanneer de blues rock van 'Wolfman In Disguise' wordt ingezet, krijg ik de neiging een plaat van Led Zeppelin op te zetten. We zitten dan al halverwege de cd en eigenlijk is er nog weinig bijzonders te horen.
'Closer' en 'Machete Machine' hebben wat meer een eigen karakter. De gitaarlicks, breaks en zanglijnen komen beter uit de verf dan op de voorgaande songs. Dit geldt zeker voor wellicht het beste nummer van de cd, 'Glassmate Giants', een heerlijk speels en uptempo nummertje. De semi-ballad 'Plagued By Vertigo' is een ander voorbeeld van een geslaagde song, waarbij je het idee krijgt dat de band wel een eigen identiteit heeft. Toch zijn het al met al slechts vier songs die het verschil maken, want ook de tweede helft van de cd stelt teleur. Zowel 'I Miss To Hate You' als 'Monster' hebben een te hoog Queens Of The Stone Age-gehalte en hoewel 'Better Than You' beter is dan 'Wolfman In Disguise', krijg je helaas dezelfde neiging erbij. De afsluiter 'Seasons To Hate' is helaas weer een standaarddeuntje en het is eigenlijk alleszeggend over de cd, te standaard en weinig echte creativiteit.
Na meerdere luisterbeurten kan ik helaas niet anders concluderen dan dat we hier voorlopig meer met een hype dan met een sensatie te maken hebben. Het klinkt allemaal vrij bekend en te inspiratieloos om van een geweldige nieuwe band en cd te spreken. Het is jammer, want gezien de instrumentbeheersing zouden deze Belgen tot meer in staat moeten zijn. Maar goed, smaken verschillen dus laat deze recensie je er niet van weerhouden morgenavond naar het Amsterdamse Paradiso te gaan voor de Nederlandse albumpresentatie.
