CD: We Are Augustines - Rise Ye Sunken Ships
De debuutplaat 'Rise Ye Sunken Ships' van We Are Augustines valt zonder enige twijfel in de categorie onmogelijke opgaven & lastige bevallingen. Het is een plaat die enkele malen niet bestaan zou hebben, om redenen van geld, emoties en een band die uit elkaar viel. Daarnaast heeft frontman Billy McCarthy een verleden en een verhaal waarbij de gedachtenspinsels van David Eugene Edwards en Nick Cave op een familievoorstelling in Disney World lijken. Een combinatie die wel succesvol zou moeten zijn als er dan uiteindelijk een geluidsdrager komt die al die frustraties, ellende en muzikaliteit bundelt.
De opnames in het koude Canada in een oude kerk-omgebouwd-tot-studio van Dave Newfeld (producer voor onder andere Broken Social Scene) verliepen voor McCarthy niet volgens plan. Hier zou het laatste nummer van de plaat Rise Ye Sunken Ships opgenomen moeten worden, 'Book of James'. Een track die persoonlijk zoveel betekende voor McCarthy, dat er niet teveel getornd mocht worden aan het concept...maar er was maar voor drie dagen studio-geld en het liep niet erg gladjes. Het nummer verhaalt over zijn broer: Jim, die vanaf jonge leeftijd in de daklozenopvang leefde, drugsverslaafd was, uiteindelijk een stomme fout beging door een medewerker van de opvang neer te steken, de gevangenis indraaide, met schizofrenie gediagnostiseerd werd en zich uiteindelijk ophing in de gevangenis toen bleek dat hij eenzame opsluiting voor zijn kiezen kreeg. Geen nummer om de confetti en slingers bij uit te pakken dus. Niet alleen zijn broer had een 'geschiedenis', ook zijn moeder was schizofreen, drugsverslaafd en stierf te jong door een overdosis cocaïne en pijnstillers. Naast haar lichaam lag een visitekaartje van het mortuarium waarop ze de namen van haar kinderen had geschreven. Billy, zijn broer en zus gingen naar pleeggezinnen. Hun vader hebben ze nooit gekend. Het is een kweekvijver voor een donkere plaat die zich in je ziel nestelt. En zo geschiedde.
Rise is een ruwe diamant, één van het concept 'alle 12 goed'. Een plaat die ruig, diep, intens, zwaar, ondersteunend en tragisch afwisselt. Een plaat waarin de geesten van Joy Division, Bruce Springsteen en The Gaslight Anthem doorklinken. De duistere indierock is de tunnel die je naar de getormenteerde geest van McCarthy leidt. Opzwellende composities, die soms ontaarden in oerschreeuwen, noodkreten of juist een subtiel inzicht. De opener 'Chapel Song' begint hypnotiserend, hoekige percussie en zang, een pakkende gitaarmelodie en donkere synthklanken die het licht uit doen. Opvolger 'Augustine' bevat berusting en traagheid, maar blijft grauw. Die sfeer is met een track met de titel 'Headlong Into The Abyss' niet moeilijk vast te houden. Ook hier is de opbouw prachtig, een opzwepende drumroffel, mooie overgangen een gelaagdheid die niet te oppervlakkig is, maar ook niet teveel afleidt van de muzikale boodschap. Waar 'East Los Angeles' zo door Damien Jurado geschreven zou kunnen zijn, lijkt 'Juarez' en 'Philadelphia' qua energie, structuur en schorre vocalen op respectievelijk een solo uitstapje van Brian Fallon en The Gaslight Anthem. De plaat verzwakt nergens en weet gedurende alle twaalf songs interessant te blijven. Prachtalbum.
Ondanks dat je niemand zo'n leven wenst als dat van Billy McCarthy, is het een geschenk dat het in samengevatte vorm op plaat staat nu. De ellende heeft hem de 'drive' en het muzikale vermogen gegeven om zijn verhaal en gevoelens op deze manier over te brengen en verwerken. Ik ben verdomd blij dat ik zijn verhaal heb kunnen horen, nu de rest van de wereld nog. Kopen die plaat!
