The Legend of Zelda: Skyward Sword

Exclusief voor Nintendo Wii

Eens in de zoveel tijd komt er een in een legendarische franchise waar iedereen die een Nintendo-console heeft wel van gehoord moet hebben. Aangezien The Legend of Zelda: Twilight Princess oorspronkelijk voor de GameCube werd gemaakt, is The Legend of Zelda: Skyward Sword de eerste Zelda-exclusive voor Nintendo Wii. Dit jaar wordt toevallig ook de 25e verjaardag van deze epos gevierd met veel bombarie. Letterlijk: zalen worden platgespeeld met orkesten die deuntjes spelen van deze gameserie die alweer dateert uit 1987. En Link? Is Link nog steeds een frisse, jonge held of laat hij nu al tekenen van ouderdom zien?

De eerste tien à vijftien uur van de game zijn in een droomvlucht aan me voorbij gegaan. Het vechtsysteem voelde als vanouds vertrouwd aan en ik wist mijn strategieën beter toe te passen op de prachtige eindbazen die de game met zich meebrengt. Ook de verschillende wapens en vele gebruiksvoorwerpen die ik tot nu toe al verdiend had tijdens mijn preview-sessie, brachten niets nieuws onder de zon maar wisten me ook niet te vervelen in deze tweede sessie op mijn eigen bank. Als je inhoudelijk meer wil weten over de game, raad ik je aan de preview nog eens te checken.

Het het verder gaat...
In mijn preview ben ik eigenlijk gestopt op het moment dat het net spannend begon te worden. De eerste twee dungeons, die zich in respectievelijk het bos en op een vulkaan bevinden, geven je een kijkje in hoe de legende van Zelda is ontstaan, maar vanaf het derde gebied, een woestijn waar de Temple of Time zich bevindt, leer je hoe Zelda betrokken wordt in het verhaal en wat jouw rol in dit geheel is. Vanaf dat moment ga jij op een zoektocht om je goddelijke wapen om te smeden naar de legendarische Master Sword. Hiervoor krijg je van je jeugdvriendinntje een harp die voor mijn gevoel meer bijzaak is dan een nuttig instrument, wat de Ocarina wel was.

De harp gebruik je om toegang te krijgen tot de "Spirit Worlds". Dit zijn duistere werelden die de gebieden die je kent omtoveren tot een duistere wereld waar je doorheen moet sluipen. Je moet je in deze werelden door gebieden heen waden die je kent van de eerste drie dungeons, om zo de tranen van de drie voor de fans bekende gouden godinnen Farore, Nayru en Din te verzamelen. Zodra je buiten je veilige cirkel stapt, beginnen er wezens vanuit het hele gebied te lopen om je te pakken totdat je een van de tranen pakt. Er zijn vijftien tranen te vinden die je elk vijftien seconden geven om de volgende te vinden voordat de wezens weer naar je op zoek gaan. Het is een nieuw onderdeel binnen de Zelda-franchise die heel leuk is uitgewerkt en de nodige spanning met zich meebrengt.

Hoe het begon...
The Legend of Zelda heeft een lange weg afgelegd. Toch is er van de originele formule nog veel staande gebleven. Dit kan positief en negatief uitpakken voor een game. Bij Skyward Sword hebben de makers gekozen om door te gaan met een stijl die zich in 1997, met Ocarina of Time, vormde. Ondanks de paar uitstapjes die de game onder andere op de Game Boy en Nintendo DS maakte, zijn de makers vrij trouw gebleven aan de elementen die Zelda populair maakt. Denk bijvoorbeeld aan het gebruik van instrumenten, meerdere landschappen en het zwaardvechten, wat je sinds de vorige game doet door te gebruik te maken van de motioncontrols.

Wat Skyward Sword anders doet en hem zo speciaal maakt, is dat het verhaal dit keer diepgang biedt. Je ontdekt de relatie tussen Link en Zelda, krijgt een band met haar en verliest haar dan aan een onbekend kwaad. De dialogen tussen de karakters die je tegenkomt en je trouwe maatje "Fi" zijn interessant en bieden aan het einde van elke dungeon weer een beetje inzicht in wat er nou precies gebeurd is. Link laat zijn emoties duidelijk zien als hij Zelda weer ziet en je begint eindelijk de ernst van de gebeurtenissen in te zien. Tel hierbij ook nog de bijzondere vijand Ghirahim op en je bent wel even zoet met het schouwspel op je beeldscherm.

Hoe het eindigt...
Dat de game er prachtig uitziet is in de screens te zien. En ondanks dat de Wii een verouderde console is weet de magie en de omvang van het geheel je meteen mee te sleuren. Als je fan bent van de Zelda-serie zul je misschien veel dingen tegenkomen die je herkent. Naast de Temple of Time uit The Legend of Zelda: Ocarina of Time bestuur je ook een bootje met een kanon dat erg aan Phantom Hourglass doet denken, een zwevende walvis die aan Link's Awakening op de GBA doet denken en moet je een groot schip enteren dat aan Wind Waker doet denken. De hele game schreeuwt 25 jaar Zelda uit en het is heerlijk om zulke kleine odes te zien.

Zowel bekende als nieuwe personages zijn te zien in het spel, waarmee Nintendo laat zien dat ze perfect in staat zijn om oud en nieuw met elkaar te combineren. Je ontmoet een nieuw watervolk, drie wijze draken en schattige dieren in een bos die je helpen in je avontuur. Deze ontdekkingen gaan naadloos samen met het ontmoeten van de vertrouwde Gorons uit eerdere Zelda-delen, het trekken door bekende gebieden als de Eldin Volcano en het vechten tegen bekende vijanden als Skulltulas en Lizalfos. De game speelt heerlijk weg en combineert spanning, nostalgie en verwondering op een manier zoals dat alleen kan als je veel aandacht en liefde in je game stopt.

Conclusie
Zelda-games zijn games van een ander kaliber. Je ziet hoeveel zorg Nintendo in deze franchise steekt en hoe trots Nintendo is op de voorgaande delen. In mijn optiek niet minder dan terecht. Ook dit keer houdt Link je op het puntje van je bank en laat je genieten van de vele kleuren die de game te bieden heeft. Kan Nintendo de oude formule nog steeds aanhouden? Zeker. Sterker nog, ze bewijzen elke keer weer dat ze alle goede onderdelen van de vorige delen kunnen meenemen en vernieuwen. Ook zijn ze niet bang om nieuwe dingen toe te voegen, wat interessante dingen oplevert. Is deze game beter dan Twilight Princess? Zonder twijfel. Beter dan Ocarina of Time? Hmnn...