Concert: Opeth + Pain Of Salvation

Liefhebbers van progressive metal konden vorige week dinsdag hun hart ophalen in 013 te Tilburg. Op het programma stonden de Zweedse topacts Pain Of Salvation en Opeth. Een prima line-up, een uitverkochte zaal en bokbier van de tap, dit moest wel een geslaagde avond worden!

Aan Pain Of Salvation was het de eer het bomvolle 013 warm te spelen. Het klinkt een beetje oneervol voor een band die al bijna een eeuwigheid bestaat. Van een ondankbare taak viel echter niets te merken. De heren speelden vol overgave een vlekkeloze set en wisten gaandeweg het publiek enthousiast te krijgen. De epische songs werden perfect uitgevoerd. Vooral de prachtige samenzang wist de gevoelige snaar te raken. De set bestond met name uit songs van de laatste twee conceptalbums Road Salt One en Road Salt Two, aangevuld met de klassiekers 'Ashes' en 'Kingdom Of Loss'. Na de afsluiter 'No Way' van het voorlaatste album, kreeg de band terecht een daverend applaus.

Opeth bracht onlangs met The Heritage voor de tweede keer een album uit waarop geen grunt te horen valt, maar louter cleane zang. Geheel in die lijn bestaat de setlist van deze clubtour dan ook alleen uit nummers met cleane zang. Na afloop was dat eigenlijk de enige kritiek die in de wandelgangen te horen viel. Begrip voor de bewuste keuze was er wel, vooral omdat het optreden indrukwekkend genoeg was. De band opende met twee nummers van het laatste album: 'The Devil's Orchard' en 'I Feel The Dark'. In totaal werden er vijf nieuwe songs gespeeld, waaronder ook het heerlijke 'Slither', een ode aan Ronnie James Dio, die tijdens de opnamen van The Heritage overleed. Het nummer is eigenlijk een ordinaire ripp off van het legendarische 'Rainbow', vertelde frontman Mikael Akerfeldt met een grijns. Een grijns die vele malen terugkeerde deze avond, zoals bij een korte stop in de song 'Face Of Melinda', waarbij Akerfeldt als enige werd belicht in het rood, terwijl hij zijn duivelse grimas kracht bijzette door met beide handen een horns up te geven. Verder werd bassist Martin Mendez afgeschilderd als een Willem de Zwijger die tijdens optredens struikelt, terwijl gitarist Frederik Akesson een echte rockbitch werd genoemd, omdat hij schijnbaar een half uur zijn haar in de juiste krul had gebracht voor de vrouwtjes in het publiek. Ja, Mike is een echte grapjas. Toen hij zijn liefde voor de Nederlandse band Focus weer eens naar voren bracht, grapte hij, dat het publiek toch inmiddels wel moest weten dat hij dit enkel zei om het Nederlandse publiek te plezieren. Een andere, inmiddels wat meer ingeburgerde grap, is het opsteken van de middelvinger tegen het publiek aan het einde van de set. "You know what this means. We're only gonna play one more song." Niet geheel waar, want na het heerlijke 'Hex Omega' van het album Watershed keren de heren nog terug om een nieuwe song ('Folklore'') als toegift te spelen.

Van Watershed werd ook 'Porcelain Heart' ten gehore gebracht. Hierin was ruimte voor een heerlijke drumsolo van Martin Axenrot. Halverwege de avond werd de set nog meer ingetogen door het akoestisch vertolken van 'Closure', 'Credence' en 'The Throat Of Winter', een nummer dat speciaal werd geschreven voor het computerspel Ghost Of War. Wellicht hoorde je nimmer een danig intens gespeeld nummer dat gaat over het bruut afhakken van hoofden, maar dat was precies het contrast deze avond; een death metal-act die haar meest subtiele kant laat horen. Opeth is een band die daar met gemak mee wegkomt vanwege hun kwaliteit en creativiteit.

Vele blijde gezichten verlieten 013 na een zeer geslaagde avond met twee bands die hun set meer dan behoorlijk afwerkten. Jammer genoeg het enige optreden in Nederland deze tour. Hopenlijk keren beide bands volgend jaar nog eens terug op een festival.