CD: Textures - Dualism
Brabants metaltrots Textures bracht onlangs hun vierde album uit. Met de release van Dualism tourde de band zelfs de afgelopen twee maanden in Noord-Amerika en Canada. Het internationale succes is in ieder geval met de jaren steeds groter geworden. De vraag is echter hoe de stand van zaken muzikaal is, zeker na het vetrek van zanger Eric Kalsbeek en de komst van Daniël de Jongh (ex-CiLiCe).
Het is even wennen aan dit nieuwe album. Het oogt in beginsel minder agressief dan we gewend zijn. De heren gaven wellicht al een voorbode hiertoe op Silhouettes (2008). Toen werd er al meer een mix van brute technische death en progressive metal gesmeden. Op Dualism hebben de progressive invloeden de overhand gekregen en zijn blastbeats, thrashy stukken en hysterische breaks in mindere mate aanwezig. Verder moeten we ook wennen aan de nieuwe zanger Daniel de Jongh. Hij heeft niet de snerpende grunts en screams als Eric Kalsbeek (overigens nog wel betrokken bij het artwork), maar beschikt dan ook over een compleet ander stemgeluid. De Jongh kan wel veel met zijn stem en heeft iets weg van Faith No More's multivocalist Mike Patton, zowel qua stem als techniek. Nogmaals, even wennen, maar aan het eind van de rit mag je stellen dat De Jongh met Dualism een prima debuut bij Textures heeft gemaakt.
Muzikaal is de koers dus duidelijk nog meer richting progressive metal ingezet. Hoewel de opener 'Arms Of The Sea' begint en eindigt met een Meshuggah-achtige ritme en grunt, worden we in het middenstuk getrakteerd op een prachtig ingetogen melodie met cleane zang. Voor de tweede song, 'Black Horses Stampede', geldt een soortgelijke opbouw. Maar wanneer het compleet clean gezongen 'Reaching Home' door de speakers klinkt, kunnen alle vergelijkingen met de eerdergenoemde Zweedse band die zojuist door mij en in het verleden door menigeen zijn gemaakt over boord. Dat nummer is zelfs een beetje poppy te noemen. Het is het meest toegankelijke nummer van de cd en daarmee ook het meest gewaagde. Maar de band staat voor meer verrassingen, zoals de instrumentale tracks 'Burning The Midnight Oil' en 'Foreclosure' (alleen op het eind klein stukje zang) die een flinke portie psychedelica bevatten. En wat te denken van 'Consonant Hemispheres', dat zou je gerust avant-garde mogen noemen. Halverwege het nummer eist toetsenist Uri Dijk een hoofdrol met een heerlijke syntheziserpartij. Wat dat betreft mogen we niet vergeten dat ook Uri als nieuwkomer in de band prima werk heeft afgeleverd.
Hoe zit het dan met die technische complexiteit, waar we Textures van kennen? Wel, die is zeker wel aanwezig. In songs als 'Sanguine Draws The Oath' en 'Singularity' zitten tal van hoogstandjes, zoals het indrukwekkende polyritme van drummer Stef Broks aan het begin van het laatstgenoemde nummer. Ook 'Minor Earth, Major Skies', 'Stoic Resignation' en de afsluiter 'Sketches From A Motionless Statue' staan bol van de varatie. Prima tempowisselingen en ingenieuze breaks regeren hierbij. Wat vooral knap is gedaan op deze cd, is dat de complexiteit prima gedoseerd is, waardoor songstructuren beter tot zijn recht komen. Het komt uiteindelijk zeer volwassen over.
Met Dualism heeft Textures haar draai helemaal gevonden. Je zult er mischien meerdere luisterbeurten voor nodig hebben om het compleet te laten doordringen, maar uiteindelijk laat het je niet meer los. Het is een pakkend en doortastend album, waarmee de band ongetwijfeld haar fanschare zal uitbreiden.
