CD: Metallica & Lou Reed - Lulu
Soms komen er albums uit waarbij je jezelf afvraagt waarom men de tijd en moeite heeft genomen om er ooit energie, tijd en geld in te steken. Meestal negeer ik dat soort albums - des te minder aandacht des te beter - maar bij het samenwerkingsverband van Metallica en Lou Reed maak ik graag een uitzondering. Al was het maar om de nietsvermoedende luisteraar te waarschuwen. Want de hamvraag bij dit album is: Welke malloot heeft het bedacht om de twee muzikale grootmachten samen te brengen?
In 2009 begonnen de geruchten over de samenwerking tussen Reed en de mannen van Metallica. Het was de bedoeling dat de mannen een aantal oude Reed-nummers in een nieuw jasje zou steken, maar de voormalig Velvet Underground-held kwam al snel met een geheel nieuw concept. Lulu. Voor het verhaal achter Lulu moeten we terug naar 1895. In dat jaar verschijnt namelijk het drama 'Der Erdgeist' van de Duitse schrijver Frank Wedekind. Samen met Wedekinds Die Büchse der Pandora vormen de verhalen de basis voor de opera Lulu van Alban Berg. Lou Reed is trouwens niet de eerste die zich laat inspireren door het karakter Lulu. We komen haar namelijk ook tegen in de films Something Wild (1986), Lulu on the Bridge (1998), Innocence (2004) en The Fine Art of Love (2005).
Op 30 oktober 2009 trad Metallica op tijdens de 25e editie van de Rock & Roll Hall of Fame. Zonder enige twijfel was dit één van de leukste optredens die ik Metallica ooit zag doen. Naast een aantal eigen klassiekers speelt de groep als begeleidingsband voor grootheden als Ozzy Osbourne (Black Sabbath) en Ray Davies (the Kinks). En niet te vergeten Lou Reed, met wie Metallica de nummers Sweet Jane en White Light White Heat speelt. Het is na dit optreden dat de heren op het idee komen om een aantal oude nummers van Lou Reed in een nieuw jasje te gieten. Helaas gooide de ooit legendarische Velvet Underground-voorman roet in het eten door met een geheel nieuw concept op de proppen te komen.
Metallica en Lou Reed in 2009 met hun versie van Sweet Jane.
"I would cut my legs and tits off. When I think of Boris Karlof and Kinski, in the dark of the moon." Met deze woorden opent 'Brandenburg Gate' de eerste schijf van de 2-cd Lulu. Het nummer zorgt voor een sfeer die klinkt als een jamsessie in een oefenruimte. Metallica klinkt als tijdens hun St. Anger album. Rauw en hard. Ook in het tweede nummer 'The View' is duidelijk te horen dat de heren zich wel vermaakten in de studio in San Rafael. Helaas kreeg Reed na dat nummer waarschijnlijk de touwtjes in handen en veranderde de rest van de aangeboden nummers in experimenten waar de gemiddelde Metallica-fan geen kaas van gegeten heeft. Natuurlijk staat Reed al jaren bekend als een eigenzinnige muzikant. Al in de tijd van de Velvet Underground deden Reed en Cage diverse muzikale experimenten en ook nadat die groep uit elkaar viel, ging Reed op die experimentele weg verder met zijn album Metal Machine Music als een experimenteel hoogtepunt in de muziekgeschiedenis van de artiest.
Vanaf de derde track 'Pumping Blood' is duidelijk te horen dat dit geen Metallica-album is. Op het daarop volgende 'Mistress Dread' klinkt Lou Reed als de seniele Amerikaanse oom van Zanger Rinus. Op gegeven momenten krijg je het idee dat Reed geheel andere muziek op zijn koptelefoon had toen hij de tekst inzong. Op 'Iced Honey' probeert Reed gelukkig weer wat op tempo te blijven maar het klinkt als een jamsessie en beslist niet als nummers die je op een officiële release zou zetten. Cd 1 eindigt met het ruim elf minuten lange 'Cheat on Me'. Het nummer begint nog interessant maar helaas doet ook Reed op dit nummer zijn laadklep weer open op een manier dat ik meteen de neiging krijg om te skippen.
Op zich is de titel Cheat on Me wel ladingdekkend te noemen. Ook op het openingsnummer van de tweede cd vliegt Reed weer meteen uit de bocht. 'Frustration' klinkt bij vlagen wel aardig maar toch weet het de luisteraar niet vast te houden. Daarbij is het nummer met acht en een halve minuut aan de lange kant. Ook op 'Little Dog' klinkt Lou Reed als een seniele bejaarde die tegen zijn poedel loopt te preken. Na wederom acht minuten het verhaal over het kleine hondje te hebben aangehoord, is het tijd voor 'Dragon'. Op zich zou je wensen dat je de zangstem eruit zou kunnen mixen aangezien de muziek voor de rest prima te pruimen is. Ook het laatste nummer 'Junior Dad' kan weinig meer veranderen aan de algehele malaise die optreedt als je naar het volledige album hebt zitten luisteren. Maar liefst negentien en een halve minuut lang ploetert Metallica zich door de laatste loodjes van hun ambitieuze Lulu-project.
Ik kan elke muziekliefhebber aanraden het album eerst te beluisteren voordat je het aan gaat schaffen. Lulu is absoluut geen Metallica album en zodoende niet geschikt voor een breed publiek. Er zal nog veel gesproken en geschreven worden over dit album wat voor vooral oudere Metallica-fans het bewijs zal vormen dat de mannen er maar eens mee zouden moeten ophouden. Is er dan niks goed aan dit album denk je dan wellicht. Jawel hoor. Voor de hoes heeft men gebruikgemaakt van de diensten van niemand minder dan Anton Corbijn.
