CD: Yann Tiersen - Skyline

Wie aan Yann Tiersen denkt, denkt meestal ook gelijk aan de film Le Fabuleux Destin D’Amélie Poulain (Amelie). Met de nostalgische soundtrack die hij voor deze memorabele Franstalige arthouse film heeft afgeleverd, wist hij in 2001 net zoveel roem en liefhebbers te vergaren als de film zelf deed. Ook de soundtrack van Goodbye Lenin komt voort uit zijn muzikale productiviteit. Binnen zijn oeuvre van zeven officiële studioalbums heeft hij voornamelijk naam gemaakt als een modern-klassiek artiest, maar zoekt hij steeds meer de experimentele richting op. Zoals ook op het in 2010 uitgebrachte Dust Lane het geval was, verwerkt Tiersen zijn voorliefde voor het experiment optimaal op Skyline.

Yann Tiersen - Skyline

 

Al vanaf openingstrack 'Another Shore' wordt duidelijk dat je met Skyline geen minimale pianomuziek hoeft te verwachten. De meeste tracks liggen juist overweldigend in het oor door verstoorde elektronische gitaren, vervormde zang en meerdere synthesizers te versmelten. Zoals de cover laat zien, creëert hij net zulke mooie muzikale landschappen als vanouds, alleen zweven er allerlei donkere vlakken in de vorm van verstoord geluid rond. Tiersen heeft veel inspiratie opgedaan uit zijn vinyl-playlist die hem vergezeld heeft tijdens het toeren. Denk hierbij aan bands als Neu! en Can, welke tevens elektronische vernieuwers waren in de jaren 60/70. De algehele sound is, net zoals al bij Dust Lane het geval was, redelijk donker. Ook het samenwerken met andere artiesten lijkt voor Tiersen een vast ritueel te zijn. Voor Skyline heeft hij de handen ineen geslagen met onder anderen Peter Broderick en Efterklang.

Zoals eerder in de recensie al verklapt was, lijkt de openingstrack je even te willen misleiden met een enigszins minimaal gitaarriedeltje, maar al snel barst een gitaarclimax los waar vanuit de achtergrond overstuurde synthesizers extra bijstand geven aan het bombastische geluid. De samensmeltende zangstemmen van 'I'm Gonna Leave Anyhow' halen meer functie uit de klank van het woord, dan de woorden zelf. De titelzin valt uit de zang nog op te maken, maar de overige woorden lijken op een fantasietaal berust te zijn. Ook op 'Monuments' wordt dit dromerige geluid voortgezet met galmende zang en opzettelijk valse gitaartjes.

Dat 'Exit 25 Block 20' een plek is om uit de buurt te blijven mag duidelijk zijn. De dierlijke schreeuwen die afgewisseld worden door allerlei radiofrequentiegeluiden geven een onheilspellende toon aan een eigenlijk opgewekt nummer. Of het nou een uiterst experimenteel intermezzo als deze of het meer folkberuste 'Forgive Me' is: elk nummer is geschreven met een duidelijke richting in het achterhoofd dat de songs met elkaar verbindt. Denk hierbij aan terugkerende elementen zoals het toevoegen van instrumenten, zang of andere details naarmate een nummer zich ontwikkelt.  

Yann Tiersen

Ook 'Hesitation Wound' wordt verdronken in effecten. Wat de gitaren betreft wordt er veelvuldig aan de knoppen van delaypedalen gedraaid en ook op dit nummer valt geen zuivere zang te bespeuren. Opvallend is dat de woorden "Hesitation Wound" ook op afsluiter 'Vanishing Point' worden gezongen. De invloeden van een band als Neu! zijn hier duidelijk terug te horen. De repetitieve bas en de ritmische gitaaraanslagen lijken van Neu!’s 1972 geleend te zijn. De laatste seconden van het album zijn op te maken uit het geluid van een aflopende geluidsband.

Dat Tiersen een andere muzikale directie op is gegaan neemt niet weg dat zijn muziek weinig verliest aan zijn karakteristieke geluid. Dit betekent dus niet direct dat de fan van de piano- en accordeonmuziek van bijvoorbeeld de Amelie-soundtrack hier weinig mee zal kunnen. Hij blijft uiteindelijk doen waar hij goed in is: mooie muziekstukken vol warme arrangementen schrijven. De mix van allerlei experimentele stijlelementen zorgt voor een integrerende luisterervaring die vaak genoeg op je emoties in zal proberen te spelen. Punt is wel dat juist door het trekken van inspiratie uit allerlei, ook al zijn het obscuurdere, hoeken hij verliest aan eigen originaliteit. Er kan geconcludeerd worden dat, ondanks dat het deze keer geen film betreft, Yann Tiersen met Skyline toch een soundtrack heeft opgenomen. Namelijk die van zijn eigen muzikale ontwikkeling en invloeden. Eén die hij voornamelijk voor zichzelf gemaakt lijkt te hebben.