CD: Veronica Falls - Veronica Falls
Veronica Falls lijkt een hype in wording te zijn. De band zag het daglicht in 2009 en is een samensmelting van The Royal We en Sexy Kids (kijk niet raar op als deze bands je niets zeggen). Sindsdien is het hard gegaan. Door het uitbrengen van een handjevol singles, gepaard met stijlvolle video’s, hebben zij de aandacht op zich weten te vestigen. Voornamelijk in hun thuisland weten zij naam te maken, waar ze onder andere al opgepikt zijn door hypemachine Pitchfork en de internetdolende tienergeneratie. Ook mogen ze dit jaar in het voorprogramma staan van The Drums. Vanaf 17 oktober is het de beurt aan het zelfgetitelde debuutalbum om de gecreëerde buzz waar te maken.
Op het eerste gehoor lijkt er weinig nieuws onder de zon bij Veronica Falls. Het album bestaat uit een twaalftal licht aanstekelijke liedjes met een rechttoe rechtaan songstructuur. Naast de jengelende gitaren wordt het album voornamelijk gevormd door de harmonieuze samenzang van Roxanne Clifford en James Hoare. Deze gelaagde, soms wat valse, vocalen vormen het karakter van het album. De galmende lo-fi productie zorgt voor een dromerig, maar opzwepend geluid. Velvet Underground op het strand. Instrumentaal zit het allemaal iets minder ingewikkeld in elkaar. Zo doet het basloopje van 'The Box' wel heel erg denken aan 'Blitzkrieg Bop' en lijkt bij 'Stephen' de ambacht van het liedjes maken duidelijk afgekeken te zijn van Pixies. Ondanks dat er een aantal eerder uitgebrachte singles op Veronica Falls staat blijft het album overeind als geheel. Met een wat cynisch gevoel voor enthousiasme weten ze hun liedjes er in hoog tempo doorheen te jagen. De zonnige surfgitaartjes van 'Beachy Head' voelen opgewekt en nostalgisch aan, ware het niet dat het nummer over niks minder gaat dan zelfmoord. Op een haast kinderlijke manier beschrijft Roxanne hoe ze van een klif springt en de verdrinkingsdood vindt. Een noodlot dat ingeluid wordt door een sarcastisch klinkend achtergrondkoortje.
Je hoort het goed. De grimmige cover verraadde het eigenlijk al, maar langzaam wordt duidelijk dat achter de opgewekte liedjes een heuse schaduwzijde schuilt. De nummers 'Found Love In A Graveyard' en 'Bad Feeling' wekken de suggestie dat de geliefde van de zangeres inmiddels een geestverschijning is. 'Misery' ligt op zijn beurt in het gehoor als een onschuldig liedje over het niet bij elkaar kunnen zijn van twee geliefden. Niks is echter minder waar wanneer het nummer afsluit met een versje dat de dood aankaart. Het titelnummer is een track die het thema duisternis een serieuzere muzikale ondergrond geeft. Met nummers als deze plaatsen ze zich wat duidelijker in een softgothic licht, een richting die prima voor ze weggelegd lijkt te zijn. Na een half uur is het album alweer toe aan afsluiter 'Come On Over'. Een rammelend liedje met verstoorde gitaren. Een kleine ode aan Sonic Youth. De woorden "It's getting colder, come on over" voorspellen ook al niet veel goeds.
Eén en al mistroostigheid en achterliggende kwelling dus. Veronica Falls draait om contrast en weet dit op een originele manier in hun muziek te verwerken. Door de naargeestige teksten achter een vrolijker geluid te plaatsen brengen ze een eigenzinnig conceptalbum. Ze hebben een fris plaatje afgeleverd dat een unieke combinatie vormt tussen surfrock, folk en dream pop. Qua uitwerking op muzikaal vlak is het helaas allemaal wat minder interessant. Toch is dit zeker een band om in de gaten te houden en waar we waarschijnlijk nog veel van gaan horen. Op het moment neigt hun muziek alleen nog iets teveel naar de nachtmerrie van een tienermeisje.
