Film: Insidious

De makers van Saw en Paranormal Activity komen met een nieuwe film over een jongen die bezeten is door iets duivels. Dit klinkt als een 'been there, done that' verhaal, maar ook de eerste Saw en Paranormal Activity waren vernieuwend op het gebied van horror. Zal Insidious net zo innovatief kunnen zijn op het gebied van het duiveluitdrijving horrorgenre?

Josh (Patrick Wilson) en Renai (Rose Byrne) zijn gelukkig getrouwd en hebben drie kinderen. Ze verhuizen naar een nieuwe woning, die al na korte tijd niet helemaal in de haak lijkt te zijn. De jongste zoon Dalton maakt een dubieuze val van de trap, maar hij lijkt in orde. De volgende ochtend wordt Dalton (Ty Simpkins) echter niet wakker en blijkt hij in een coma te liggen. Na drie maanden in het ziekenhuis nemen zijn ouders hem mee naar huis om voor hem te zorgen. Bij zijn thuiskomst gebeuren steeds meer onverklaarbare dingen. Renai weet het zeker, het spookt in hun huis.

Deze korte synopsis lijkt een verhaal zoals duizenden anderen, maar toch is het anders. Je weet namelijk een lange tijd niet wat er aan de hand is met Dalton en waarom hij en zijn familie worden lastig gevallen door enge paranormale verschijnselen. Wat hiernaast bijzonder is aan de film, is dat hij uitzonderlijk eng is. De schrikmomenten volgen elkaar in rap tempo op. Doordat je niet weet wat er aan de hand is, heb je geen idee wat er komen gaat en komen deze schrikmomenten harder aan dan normaal. Regisseur Wan speelt met de enge scènes; soms zie je wat afschrikwekkends en soms niet. Al gauw wordt de spanning zo sterk opgebouwd dat je weg wil kijken. De 'spoken' lijken niet dodelijk maar dit neemt maar weinig weg van de akeligheid. Wat bijdraagt aan de spanning is dat de acteurs allemaal erg realistisch spelen en vooral bij de kinderen is dat erg indrukwekkend. Hopelijk krijgen ze geen nachtmerries, want vooral Dalton moet wat enge scènes spelen. Toch spelen zij maar een kleine rol in het verhaal en draait het in Insidious vooral om Josh en Renai, wiens rollen ook erg goed worden ingevuld.  

Nadat je op de helft van de film ongeveer weet hoe de vork in de steel steekt, wordt de spanning vervangen door bizarre engheid. Op deze manier blijft de film niet haken op schrikmomenten, maar laat het ook echte horrormomenten zien. Ondanks dat de scheidingslijn erg opvallend is, is de overgang niet erg storend. De overgang wordt namelijk ingeluid door de komst van een paranormaal begaafde en twee van haar hulpjes. Deze twee nerdy 'spokenjagers' zorgen voor een subtiele komische noot, en dat voelt echt als een verademing na alle akeligheid. Het verhaal wat achter alle paranormale engheid zit is erg simpel, maar wordt zeer sterk uitgewerkt. Het einde van Insidious zou je een beetje aan zien kunnen komen en had iets beter en enger uitgewerkt kunnen worden, maar toch blijf je tot de laatste eindscène in spanning zitten.

Insidious is een zeer geslaagde horrorfilm te noemen. Ondanks dat het verhaal simpel en niet origineel lijkt, zit er toch meer in verborgen dan je denkt. Dit onzekere gegeven houdt je heel lang geboeid, samen met de ijzersterk uitgewerkte schrikmomenten. Hiernaast bevat de film ook veel bizarre horror, waardoor je aandacht niet verslapt en je in zijn geheel een heerlijk horrormenu krijgt voorgeschoteld. Dat producer Jason Blum een eventueel vervolg niet uitsluit is dan ook erg mooi, want ik verwacht dat het publiek terug wil komen voor een tweede maaltijd.