Concert: Panic! at the Disco
Drie jaar hebben we niks van hen gehoord, maar ze zijn beter dan ooit terug. Dinsdag stond Panic! at the Disco in The Max in de Melkweg voor een show, ditmaal met maar liefst drie studioalbums op zak en een volle zaal voor hun neus.
Allereerst werden we opgewarmd door een Nederlandse band met de naam Pioneers of Love. Ze worden geïntroduceerd door een mysterieus muziekje waarna ze een even mysterieuze track spelen. Je zou bij de muziek kunnen denken aan de band Hurts. De volgende track genaamd Walhalla was al een stuk vrolijker en leek absoluut niet op de track ervoor. Gedurende de hele show was het dan ook lastig om naar een sound/identiteit te zoeken van de band. Los daarvan hebben ze een goede show gegeven met veel tracks die goed klinken.
De vier heren van Panic! at the Disco komen allen netjes gekleed het podium op en beginnen direct met een mooie binnenkomer, namelijk Ready To Go (Get Me Out Of My Mind) van het nieuwe album Vices & Virtues. Aangezien de track uitnodigt om mee te zingen, doet het gehele publiek dat ook. Direct daarna gaan ze verder met But It's Better If You Do, single van het eerste album A Fever You Can't Sweat Out, met onverminderd enthousiasme van zowel publiek als band.
De eerste single van het nieuwe album is The Ballad Of Mona Lisa, deze sloeg de band uiteraard niet over. Een track die rustig begint en pas bij het eerste refrein wat steviger wordt, dat is pas ook het moment wanneer het publiek wakker schrikt. Klein detail overigens: aan de microfoonstandaard van zanger Brendon Urie hing ook vrij prominent een foto van de Mona Lisa. Voor de track The Only Difference Between Martyrdom And Suicide Is Press Coverage bekende Brendon dat hij de titel van de track niet wist, maar hij kan het wel perfect spelen. Uiteraard wel alles in stijl, maar wel met veel enthousiasme.
Nine In The Afternoon is een single van het tweede album Pretty Odd en is een wat rustigere track in vergelijking met de rest, maar wordt net zo uitbundig gebracht door de band. Veel met het publiek bezig, zoals het gehele concert eigenlijk. Maar ook de spontaniteit maakt het een goede show, Brendon houdt er namelijk van om regelmatig een hoog stemmetje op te zetten en laat dat gerust de hele zaal doen. Later ook zelfs toen Brendon's gitaar werd ingeplugd begon de gitarist het deuntje van Careless Whisper van George Michael te spelen uit verveling, waarna de gehele band meedeed en we daardoor een wat stevigere versie daarvan hebben.
Het eerste gedeelte van de show wordt afgesloten met de hit I Write Sins, Not Tragedies. Na een korte pauze komt de band weer op het podium om af te sluiten met twee tracks. Allereerst een cover van Kansas met Carry On My Mayward Son die je misschien wel kent van het spel Rock Band. Het is goed te horen dat ze het spel behoorlijk onder de knie hebben aangezien ze de solo's probleemloos ten gehore kunnen brengen. Tot slot wordt de show afgesloten met Nearly Witches (Ever Since We Met...) en hebben de heren een zeer energieke show achter de rug met veel contact tussen het publiek en de band. Met de belofte dat ze zeker weer terug zullen komen verlaten ze het podium.
Panic! at the Disco heeft laten zien dat ze de successen van de vorige albums hebben kunnen doorzetten met dit album. Het werd door het Amsterdamse publiek goed ontvangen wat wellicht ook mede komt door de uitbundige show. Soms was het een beetje te uitbundig en had het wel wat meer vaart mogen hebben. Er zaten ietwat veel pauzes in de show. De set was best lang, de band had naar eigen zeggen wel wat extra tracks erbij gedaan omdat ze anders vonden dat het wel erg kort werd. Dus het resultaat daarvan was prima.
