CD: Foo Fighters - Wasting Light
Wat een heerlijke bak lawaai was dat toch, die vette riffs en hooks van 'Monkey Wrench', 'Everlong' en 'My Hero'! Beuken op die drums, hakken op een gitaar en de longen uit je lijf schreeuwen. Dat waren de Foo Fighters anno 1997 met The Colour And The Shape. Het beste album tot nu toe mijns inziens. De heren hebben sindsdien veel prima singles uitgebracht, maar de hele albums vielen nooit helemaal op zijn plaats, tenminste niet zoals hun tweede plaat. Rocken kunnen ze wel en frontman Dave Grohl heeft met al zijn projecten zijn muzikaal intellect wel bewezen. Niet alleen met Nirvana maar ook met Them Crooked Vultures maakte hij indruk.
Nu de onvermijdbare naam Nirvana genoemd is. vallen er op deze plaat een aantal belangrijke zaken op. De namen Butch Vig (wellicht bekend van de producite van Nevermind) en Krist Novoselic (bassist van Nirvana) zijn verbonden aan de nieuwe plaat van de Foo Fighters, Wasting Light. Nog een oude bekende is Pat Smear, die ook op de liners van The Colour And The Shape stond als officieel bandlid. Dat is ditmaal ook weer zo.
Deze namen en vergelijkingen worden niet voor niets aangehaald, de Foo Fighters keren namelijk terug naar hun oude geluid. Maar ze gaan op deze plaat zelfs nog iets verder op sommige momenten. Zo trapt 'Bridge Burning' vrij ruig af en wordt hierin nog overtroffen door 'White Limo' waarin de stadionrock van de Foo Fighters richting metal opschuift. Het volume kan echt voluit bij deze track, het is rauw, snel en lekker. Lemmy Kilmister (Motörhead) kwam voor dit nummer trouwens opdraven om de videoclip op te leuken. De heren laten op deze plaat hun tanden weer eens echt zien. Het tempo ligt veelal hoog en de songs denderen als een ware rock 'n roll trein voort. Alles met gevoel voor melodie en makkelijke in het gehoor liggende muzieklijnen. Zo gaan de singles 'Rope' en 'Arlandria' richting poprock, maar behouden wel hun ballen. 'I Should Have Known' zorgt aan het eind van de plaat voor een rustmomentje, maar ook dit gaat de band ditmaal goed af en is qua opbouw niet de standaardballade op een rockplaat. En hoewel de eerste helft van de plaat overtuigender is dan de tweede blijft het een sterk geheel dat met recht een goed rockalbum genoemd mag worden en de Foo Fighters weer eens in goede, oude en meestal ruige vorm laat zien. Dit wordt geen straf om op Pinkpop live naar te luisteren.
