Film: The Resident
Na de film P.S. I Love You is het qua successen aardig stil geweest rondom Hilary Swank. Met de thriller The Resident probeert ze als bewoonster van een loft het publiek de stuipen op het lijf te jagen. Maar is het echt wel zo spannend als ons wordt voorgeschoteld?
Juliet Devereau (Hilary Swank) is een chirurg in Brooklyn. Hoeveel plezier ze ook mag hebben in haar serieuze baan in het ziekenhuis, des te triester is ze in haar huidige kamertje. Ze is daar bedrogen door haar ex-vriendje en de herinneringen blijven aan haar vreten. Kortom; tijd om op huizenjacht te gaan in New York. Na enig zoeken vindt ze een fantastisch appartement in verbouwing. Huisbaas Max (Jeffrey Dean Morgan) lijkt een aardige man en voor een schijntje kan de vrouw de kamer huren. Toch zitten er enkele nadelen aan de kamer: er is een slechte telefoonverbinding en metrolijn F dendert ook vlakbij. Zonder enig onderzoek van de huisbaas krijgt ze de sleutel en is ze klaar om te wonen.
De eerste nacht is onwennig. Vreemde geluiden, een geopende huiskamerdeur en schimmen in Devereaus kamer, maar ze doet dit niet af als probleem. In de daarop volgende dagen ontstaat er een betere band tussen Max en Juliet. De romantiek van New York en de charmes van de huisbaas doen Juliet goed. Ze opent haar hart en Max luistert met plezier naar haar verhalen. Er komen meerdere afspraakjes tussen de twee en beiden hebben steeds grotere gevoelens voor elkaar.
Toch blijven de gebeurtenissen niet ophouden. In het gebouw bevindt zich een persoon die zich volledig op Juliet heeft gefocust. Er zijn kijkgaatjes, geheime gangen en aanpassingen gedaan in de vernieuwde kamer. De complete sfeer in het gebouw gaat van kwaad tot erger. Er waart een stalker in de flat, een jaloerse ex-vriend bezoekt de nieuwe woonplaats van Juliet en ook Max begint zich anders te gedragen. Stukje bij beetje komt je achter de ware aard van iedereen in Juliets leven, welke grimmiger wordt met de minuut.
Vroege kennis
Na een klein half uur weet je al meteen wie de bad guy van de film is. Het complete element van verrassing is verdwenen, wat het angst- en spanningselement niet ten goede komt. Schrikmomenten en motieven worden binnen zeer korte tijd al meteen op tafel gelegd en uitgelegd. Bam, spanningsboog weg. De overige zestig minuten van de film zijn verre van spannend. Je kijkt nu ineens vanuit de ogen van de dader. Niet dat dat erg is, maar door het lichte Psycho-effect verwacht je op zijn minst een flinke plotwending. Vergeet het maar. Pas in de laatste vijftien minuten krijg je echt het gevoel dat je naar een thriller zit te kijken, dus als je het zo bekijkt heb je een filmopbouw van vijf kwartier.
De schrikmomenten in de film zijn alleen eng door een enorme geluidspiek. Het dichtvallen van een raam is niet subtiel gebracht, maar met een ontzettend harde knal waar je wel van moet schrikken. Mede door deze geforceerde momenten ben ik niet blij met hoe je bang wordt gemaakt. Maar ook over de kwaliteit van de spanning is wat te zeggen. Zoals in de vorige alinea te lezen, is er in deze film door de vroege 'ontdekking van de dader' nul komma nul spanningsboog meer. Ben ik echt bang geworden? Had ik natte handen? Totaal niet. Jammer, aangezien dit wel de bedoeling was van de makers.
Naast dit alles vraag ik me ook ten zeerste af waarom het zo duidelijk in beeld gebracht moest worden dat Juliet in een ziekenhuis werkt. Ze kon net zo goed in een schoenenzaak werken, zo belangrijk is die kennis in het totaalplaatje. Toch wordt er op zeer knullige wijze overgesneden naar leuke anekdotes, geroddel met Juliets collega's of een operatie. Leuk voor haar dat ze daar werkt, maar niet voor de kijker.
Ook het einde bezorgde me rillingen, maar dan voornamelijk op een negatieve manier. De o zo brave Juliet ontpopt zich ineens tot een beest. Erg gaar, flauw en vooral verhaaldodend.
Conclusie
De film is redelijk. Het is leuk om eens in de rol van stalker te kruipen, maar de uitvoering is zeer matig gedaan. Er had veel meer in kunnen zitten. Waar ik me voornamelijk aan stoorde tijdens het kijken van de film is het missen van een spanningsboog. Spijtig, als deze beter was geweest op dit punt had ik wellicht meer sterren gegeven.
