Film: Hævnen (In a Better World)
Na een tegenvallend debuut in Hollywood met de film Things We Lost in the Fire, keert de Deense regisseuse Susanne Bier terug naar haar vaderland. Met de film Hævnen (In a Better World) wil zij zich weer bewijzen, en dat lijkt gelukt, aangezien Bier met deze film onlangs de Oscar voor beste buitenlandse film won. Automatisch schept dit de nodige verwachtingen, dat nog eens versterkt wordt doordat Bier eerder verantwoordelijk is geweest voor Brødre (Brothers) en het meesterwerk Efter Brylluppet (After the Wedding). Hoewel dit veelbelovend klinkt, is het maar de vraag of Hævnen kan voldoen aan de hoge verwachtingen.
Anton (Mikael Persbrandt) werkt als dokter in een ontwikkelingskamp in een voor de kijker onbekend Afrikaans land. Hier verricht hij operaties en andere ingrepen met de beperkte middelen die hij tot zijn beschikking heeft. Ondertussen pendelt hij regelmatig tussen Afrika en zijn thuisland, Denemarken. Zijn thuissituatie in Denemarken is minstens zo hectisch als de situatie waarin hij moet werken in Afrika. Hij ligt namelijk in een scheiding met zijn vrouw Marianne (Trine Dyrholm), en daarnaast heeft hij een tienjarige zoon Elias, die regelmatig gepest wordt op school.
Deze situatie verandert wanneer Christian naast Elias gaat zitten in de klas. Christian (William Jøhnk Nielsen) is na de begrafenis van zijn moeder met zijn vader Claus (Ulrich Thomsen) ingetrokken bij de oma van Christian. De moeder van Christian is onlangs overleden aan kanker, en Christian heeft moeite om dit verlies te verwerken. In tegenstelling tot Elias, is Christian wel bestand tegen de pesterijen. Dit maakt hij op hardhandige wijze duidelijk. Christian en Elias worden al snel vrienden, maar deze vriendschap wordt op de proef gesteld wanneer Christian van Elias verwacht dat hij deelneemt aan een wraakactie met mogelijke tragische gevolgen.
De letterlijke vertaling van de titel Hævnen is wraak. Voor de producent van de film was dit blijkbaar een titel die iets te controversieel zou zijn voor de internationale markt. Niettemin is wraak wel het centrale thema van de film, en dan met name de keuze tussen wraak en pacifisme. Met deze film werkt Bier opnieuw samen met scriptschrijver Anders Thomas Jensen. Naast de vaste scriptschrijver van Bier, is Jensen ook bekend als regisseur van onder andere de film Adams Æbler (Adam's Apples). Opvallend is dat zijn eigen films vooral zwarte komedies zijn, terwijl zijn werk voor Bier vooral zware dramafilms heeft opgeleverd.
En een dramafilm is Hævnen zeker geworden. Elk karakter in de film heeft het zwaar te verduren. Deze opeenstapeling van dramatische elementen vormt het grootste struikelblok. Mede door de vele morele keuzes die de karakters in de film maken, verwacht de film te veel inlevingsvermogen van de kijker. Dit is behoorlijk jammer, aangezien Bier in het verleden heeft bewezen dat zij een effectieve film kan maken die wel de gevoelige snaar bij de kijker weet te raken. Daarnaast blinkt het verhaal ook niet uit in subtiliteit. Een voorbeeld is de wijze waarop Anton op een eerdere beslissing terugkomt. Dit moment is bijzonder tenenkrommend en totaal niet realistisch weergegeven. Op een bijna manipulatieve wijze probeert Bier de boodschap van het verhaal over te brengen aan het publiek.
De film kent gelukkig ook genoeg pluspunten. Ten eerste zijn dat de acteurs, die de karakters op een zeer overtuigende wijze op het witte doek toveren. Ook de wijze waarop de handheld camera gebruik wordt is bijzonder goed gelukt. Al was het gebruik van slow motion tijdens de scènes waarin de Afrikaanse kinderen rennend in beeld verschijnen nogal overbodig.
Uiteindelijk is Hævnen een teleurstellende film. Dit komt met name door het script, dat zich te veel richt op de boodschap. Hierdoor voelt het alsof de verhaallijnen op een schematische wijze worden afgewerkt. Dit resulteert in een reeks voorspelbare en onrealistische momenten. Toch moet gezegd worden dat er voor een vakkundig gemaakte dramafilm altijd een publiek te vinden is. Met name de acteurs zorgen ervoor dat de karakters in de film bijzonder sympathiek overkomen. Ondanks de voorspelbaarheid leeft de kijker tot het einde mee met de karakters.
