Dragon Age II

Verkrijgbaar op de PlayStation 3, Xbox 360 en PC
Gespeeld op de Xbox 360

In Dragon Age II kruip je in de huid van Hawke, een menselijke tovenaar, soldaat of schurk (afhankelijk van je keuze) die het Ferelden-rijk heeft verlaten na de gebeurtenissen in Dragon Age: Origins en aankomt in het nabij gelegen Kirkwall. Dit verhaal wordt verteld door middel van flashbacks, die ingevuld worden door één van je compagnons. Het is een typisch verhaal waarin de held met niets van alles moet doen. Je bent dus altijd bezig vrienden en vijanden te maken en betere uitrustingen te behalen, zodat je sterker wordt. Dat klinkt als een doorsnee RPG en zo voelt Dragon Age II ook redelijk.

Wat de meeste hedendaagse RPG’s missen is een meeslepend verhaal waar je als speler veel invloed op hebt. Venetica, een ongepolijste diamant uit Duitsland, flirtte met het idee, Fable stoeit er al jaren mee en Mass Effect spant de kroon op het gebied van verhaalvertelling. Dragon Age II komt redelijk in de buurt van de laatstgenoemde; dat is niet vreemd, aangezien beide titels uit dezelfde stal komen. Je oefent dus invloed uit op het verloop het verhaal en dat doe je door veel gesprekken aan te gaan. Soms gaat daar heel veel tijd in zitten, maar dat is door de spanning helemaal niet erg.

Net zoals in Mass Effect is er een keuzewiel met antwoorden waar je uit kunt kiezen. De antwoorden vallen in doorgaans in drie categorieën, namelijk een aardige, neutrale of slechte. Anders dan in BioWares boegbeeldtitel zijn ook keuzes waarvan niet bekend is onder welke categorie zij vallen (net zoals in deel één). Er staat dan simpelweg geen icoontje bij waaraan je de keuzesoort herkent, wat het een stuk moeilijker maakt. Deze vorm van keuzes maken is leuker dan van te voren weten wat het met je karma doet. Met het behouden van deze ondoorzichtige opties, behoud je een natuurlijke loop in de gesprekken. Je wordt immers gedwongen om na te denken over wat je zegt, waardoor jouw opmerkingen of vragen beter tot hun recht komen.

Het keuzewiel is niet het enige overgewaaide element uit Mass Effect. Het andere wiel, waarmee bepaalde (magische) aanvallen, en in dit geval ook potions en commando’s, bereikt kunnen worden, is namelijk ook overgeheveld. Hieraan is duidelijk te zien dat BioWare de console als hoofdoriëntatie had. Want met het gebrek aan een toetsenbord, en daardoor de hot keys, was er weinig ruimte om de keuzes uit het wiel ergens op de controller kwijt te kunnen. Dit wiel pauzeert het scherm, waardoor je op je gemak de aanvallen van één van de vier personages bepaalt, wat bekend in de oren moet klinken voor Dragon Age-fans. Hierdoor behoudt het spel zijn turn based-gameplay met rijkelijke invloeden uit het real time-action genre, wat vooral hen moet bekoren.

Maar de combinatie van turn based- en real time-actie zonder directe actieknop leverde nogal veel kritiek op. Daarom heeft BioWare er voor gekozen om die toe te voegen. Dat levert heerlijke hack ’n slash-gameplay op, zonder allerlei rare knoppencombinaties. Onder elk van de vier knoppen zit een commando die direct gegeven kan worden, wat ook de snelheid ten goede komt. Er kan dus nog steeds zoals in Origins gespeeld worden, maar nu ook dus op een nieuwe manier. Daardoor is Dragon Age II toegankelijker dan zijn voorganger en moet het een breed publiek aanspreken. Wellicht te breed, is een veelgehoord kritisch punt; feit blijft dat je nog altijd zelf de keuze maakt voor welke type je gaat: de langzamere, turn based-actie of de snelle ‘iedereen ramt er op los’-actie.

Snelheid stond waarschijnlijk vlak na toegankelijkheid op het lijstje van BioWare voor dit vervolg. Want naast het tempo in de gameplay, zit er ook veel tempo in het verhaal. Doordat het verhaal in flashbacks verteld wordt, heeft de ontwikkelaar zichzelf de vrijheid gegeven om de speler zomaar van gebied naar gebied te laten transporteren en om zomaar te springen in de tijd. Dat houdt in dat je geen ellelange stukken hoeft af te sjokken om een nieuw gebied te bereiken, maar dat je constant, met hier en daar een uitzondering, aan de slag kunt. Daarnaast ligt de nadruk in dit deel meer op het verhaal dan op het verkennen van de omgeving Kirkwall, waardoor het heel lineair aanvoelt. Maar omdat er genoeg te doen is qua zijmissies en je daar de tijd voor zou nemen, valt ook dat wel mee. Het speelt heel fijn om gewoon rechtdoor te kunnen lopen, monsters in de pan te hakken en progressie te boeken; dat is weer eens wat anders dan een gigantisch gebied waar je het overzicht in verliest en je daarom het spel maar weglegt.

Grafisch is dit niet BioWares mooiste. Desondanks zien de omgevingen (die overigens vaak gerecycled worden) er sfeervol uit. Het is duidelijk te zien dat er veel aandacht gegaan is naar de hoofdpersonages, daar zij veel emotie en uitdrukkingen met zich mee hebben gekregen, zowel in lichaams- als gesproken taal. Des te meer valt het op dat personages die je zomaar tegenkomt leeg en emotieloos zijn, wat afbreuk doet aan de totaalervaring. Ook het feit dat je best vaak dezelfde omgevingen bezoekt, hoe mooi zij er ook uitzien, doet je afvragen of BioWare wel genoeg tijd heeft gekregen voor het ontwikkelingen van deze game. Qua muziek zit het wel goed, ondanks het feit dat één van geluidsproducenten heeft aangegeven dat dit onderdeel een haastklus was. Dat doet je afvragen: is heel het spel een haastklus geweest of leek het een haastklus, omdat er 3,5 jaar minder ontwikkeltijd was?

Conclusie
Dragon Age II is een game met twee gezichten. Het borduurt verder op zijn voorganger en kent nagenoeg dezelfde gameplay, maar boort tegelijkertijd een nieuw publiek aan door de toevoeging van de snellere actieknoppen en verhaalgedreven stijl. Het verhaal is heel meeslepend en op het gebied van audiovisuele prestaties is het niet BioWares beste. Maar het belangrijkste is dat de game op geen enkel moment verveeld en dat je hier ruim zestig uur aan gameplay voor je hebt liggen. Het is niet het vervolg waar iedereen op hoopte, maar wel een dijk van een game.