CD: Murder - Gospel of Man

Less is more, en het nummer 'Subrosa' kan dit bevestigen. Een sereen kabbelend gitaartje wordt hier bedekt met rustige samenzang van de heren Anders Mathiasen en Jacob Bellens. Af en toe worden er enkele noten van een contrabas aan toegevoegd en that's it. Maar het klinkt als een klokje en sleurt je zo mee de muziek in. Het Deense Murder heeft nog meer van deze verrassingen verstopt in hun tweede plaat Gospel of Man.

De kern van de band bestaat uit het tweetal Mathiasen en Bellens, maar de lijst met medemuzikanten op de plaat telt een dozijn aan extra namen en het instrumentarium bevat onder andere viool, trombone, toetsen, viola, contrabas en piano. Je zou dan een bombastisch geheel á la Arcade Fire kunnen verwachten, maar Murder houdt zich rustig. De band bedient zich veelal van kale composities die toch erg warm klinken. Donkere folk met een sprankje hoop. De Tindersticks zijn niet voor niets fan van deze groep.

Het album telt elf nummers die qua sfeer zeer goed bij elkaar passen en elkaar aanvullen. Gospel of Man is dan eigenlijk ook een plaat waarvoor je moet gaan zitten en die je helemaal moet luisteren. Het prachtige 'Providence' leidt de plaat in, kalm, melancholisch en meeslepend. Met lichte referenties naar Nick Drake en Cat Stevens. 'Drawn in the Dirt' kabbelt in mid-tempo verder en klinkt wat folkier, mede doordat de enkele vocalen hier wat rauwer klinken. De samenzang vijlt die ruwe randjes er af en toe weer af en is één van de sterke punten op de plaat. De stemmen passen goed bij elkaar en zitten vaak op één lijn, een beetje zoals Simon and Garfunkel. 'Milk and Honey' klinkt daarna wat voller en spookachtiger, alsof David Eugene Edwards een balade heeft geschreven. 'No Room For Mistakes' laat klanken los die lijken op Antony and the Johnsons met de baard in de keel en wederom met een kaal geluid een heel warm geluid horen. Gospel of Man is een verdomd knappe plaat die je bij de strot grijpt en kippenvel geeft. Om te koesteren!