CD: Amplifier - The Octopus

In 2005 bracht de onafhankelijke rockformatie Amplifier haar eerste gelijknamige album uit en een jaar later verscheen de tweede langspeler van de heren uit Manchester. Daarna bleef het een aantal jaren stil rondom de band. Amplifier trok zich terug om ruim drie jaar lang de tijd te nemen voor het creëren van een meesterwerk. Om het plan zonder enkele strubbeling uit te kunnen voeren en alle tijd te hebben, werd ervoor gekozen om het album in eigen beheer uit te voeren. Inmiddels is het 2011 en zijn de rockers klaar om hun beoogde magnum opus te presenteren aan de wereld. The Octopus moet het album van de band worden.

Dat Amplifier met The Octopus poogt een meesterwerk af te leveren, blijkt ook uit het meegeleverde persbericht: "The Octopus is a major work that has stylistic echoes of Led Zeppelin and Rush and a vision that invites comparisons to Pink Floyd’s "The Wall" or Queensrÿche’s "Operation: Mindcrime". Tja, dan maak je de verwachting wel heel erg hoog. Te hoog? Dat is de vraag. Voor de recensist met weinig inspiratie of voor degene die geen idee heeft wat hij moet schrijven, biedt het bericht ook uitkomst: "The Octopus" is big in every respect and dimension". Een mooi startpunt voor de review. Is de cd inderdaad zo goed zoals in het bericht beweerd wordt? Een project van drie jaar, uitgebracht op twee cd's, bestaande uit zestien nummers die samen bijna twee uur van je vrije tijd in beslag nemen. Okay één punt voor Amplifier en het persbericht. Als je van The Octopus een simpel, rechttoe rechtaan cd'tje verwacht of verlangt dan raad ik je aan hier te stoppen met lezen en verder te zoeken. Heb je zin in nummers van soms wel negen minuten, tal van lagen en ben je bereid de concentratie erbij te houden, dan is de derde plaat van Amplifier zeker een luisterpoging waard.

Dat de band werkelijk alles uit de kast heeft getrokken om er groots werk van te maken wordt meteen duidelijk. Cd1 opent met het mysterieuze intro 'The Runner'. Dit smaakt naar meer en meer zullen we krijgen. 'Minion's Song' heeft een enorm spannende opbouw. Aanzwellende geluiden, een plotse stop, doodse stilte en vervolgens rustige en mysterieuze geluidjes. Elk moment verwacht je dat er iets groots gaat gebeuren, maar de tijd wordt gevuld met kleine subtiele geluiden. Uiteindelijk gaat de song los en horen we een heerlijke ruige rocksong die bol staat van de muzikale trucjes. 'Interglacial Spell' begint meeslepend. Stuwende drums, rustige zang en een mooie pianopartij. Langzaam, heel langzaam zwelt het geheel aan om vervolgens helemaal weg te sterven. De zang en de gitaar trekken het nummer voort. Het koor wat vervolgens bijvalt, heeft een geweldig en groots effect. Als de hele cd zo is als dit dan is geen woord uit het persbericht gelogen en schieten superlatieven te kort. Het nummer is spannend, kent tal van lagen en is bovenal groots en meeslepend. Blijft het ook zo? 'The Wave' begint met een soort van oorlogstrompetje en wordt vervolgens aangevuld met een op hol geslagen gitaar. Als de drums beginnen, ontpopt het nummer zich tot een lekkere logge rocksong. Zware bass, rauwe gitaren en simpele drums. Het nummer heeft, in tegenstelling tot veel van de rest van de nummers, een goed afgebakende structuur, waardoor het nummer herkenbaar blijft. De zanglijn in het refrein is makkelijk te volgen en de woorden bekken lekker mee. 'Planet of Insects' past ook nog in het rijtje met spannende en interessante nummers, maar nummer 5, 7 en 8 van het album zijn te saai om bijna tien minuten mee te vullen. Amplifier verliest hiermee helaas wat credits.

Na cd1 zit er al ongeveer één uur van je vrije tijd op. Hoewel de eerste cd zeker erg boeiend was, is het de vraag of je nog zin hebt in nog een uur. Is dit erg? Nee, helemaal niet. Maar om de twee platen achter elkaar te luisteren is misschien net iets te veel van het goede. Cd2 begint in ieder geval spannend met 'The Sick Rose'. Het nummer is wederom mysterieus en spannend, maar echt nieuw of extra is het niet. Maar de aandacht komt terug, want met 'Interstellar' zit je meteen weer op het puntje van je stoel. Een heerlijk groot opgezet nummer dat blijft boeien. Ook 'The Emporer' is een fantastisch nummer. Lekkere drumbreaks en scheurende gitaren. Dit is wat we willen horen en ook hier weer heeft het persbericht gelijk. Dit is groots. Helaas kent cd2 hetzelfde probleem als cd1. Het bevat vier à vijf sterke songs, maar helaas ook drie à vier mindere nummers.

Hoe moet je een plaat als deze nou beoordelen. Op zichzelf staand is er sprake van een cd met enkele geweldige knijters. Geen hits, maar wel nummers waar je als muziekliefhebber van kunt genieten. De nummers zijn spannend en staan bol van de subtiele en soms minder subtiele geluiden en effecten. Echter, het persbericht beloofde een album dat groots was op elke mogelijke manier en in elke dimensie. Hmm. Ja, Amplifier weet een aantal nummers ten gehore te brengen die zeker overeenstemmen met het persbericht, maar het geldt helaas niet voor het grote geheel. Maar eerlijk is eerlijk, zouden we de gemaakte vergelijkingen en de gedane uitspraken even naast ons neer leggen dan komen we toch tot de conclusie dat de heren uit Manchester een album hebben gemaakt waar ze trots op mogen zijn.

Wil je het album bestellen? Ga dan naar deze website: http://www.amplifiertheband.com/merchandise.php Vooralsnog ligt het album nog niet in de winkels en is het exclusief hier te bestellen.