Film: La Doppia Ora
Sonia (Ksenia Rappoport) komt uit Slovenië en is sinds een maand in Turijn, Italië, waar ze werkt als kamermeisje en behalve met haar jongere collega Margherita (Antonia Truppo) met niemand echt contact heeft. Guido (Filippo Timi) is een voormalig politieman die nu werkt als bewaker van een villa. Ze ontmoeten elkaar tijdens een speeddate en het klikt. Als hij haar een keer meeneemt naar het landhuis waar hij werkzaam is, slaat het noodlot toe: Guido wordt vermoord door inbrekers. Alsof dit allemaal nog niet heftig genoeg is voor Sonia maakt ze een aantal bizarre dingen mee. Is Guido wellicht toch niet dood of ziet ze, letterlijk, spoken?
La Doppia Ora ('het dubbele uur', onder meer een verwijzing naar tijdstippen als 23:23 uur) begint als een liefdesdrama over twee mensen met een miserabel verleden dat een karakterstudie met nadruk op hun tweede kans in het leven lijkt te worden. Echter, na de gewelddadige confrontatie met de overvallers, gaat deze Italiaanse productie verder als psychologische thriller met een paar effectieve schrikmomenten. Verschillende puzzelstukjes zetten je telkens op een dood (?) spoor over hoe de vork in de steel zit.
De camera zit soms nogal dicht bij de gezichten van de personages, waardoor je niet meer weet en ziet dan het personage en dus net zo verrast bent als er iets of iemand opduikt. Behalve het camerawerk is er ook op de acteerprestaties niets aan te merken. De mooie hoofdrolspelers Rappoport en Timi zijn uitermate goed op dreef (beiden kregen er, net als de film zelf overigens, een prijs voor op het filmfestival van Venetië, het oudste ter wereld) en ook in de bijrollen valt geen dilettant te ontdekken. Het belangrijkste wapenfeit van deze film is desalniettemin het zeer gedegen script. Zowel in het eerste deel als in het thrillergedeelte weet het verhaal te boeien.
Al te veel valt er over de plot niet te zeggen vanwege het spoiler-gevaar, maar uiteindelijk vallen alle stukjes op hun plek, gevolgd door een sterk doch schrijnend einde. Dat deze twee momenten elkaar niet direct opvolgen maar dat er ook na de afgemaakte puzzel als een soort derde deel van de film nog een voortzetting van het verhaal volgt, zal niet iedereen kunnen waarderen. De spanning van het op te lossen mysterie (en dus de voornaamste reden om te blijven kijken) is immers weg. Waar wel iedereen het over eens zal zijn, is dat debuterend filmregisseur Giuseppe Capotondi (eerder regisseerde hij clips van onder andere Keane, Natalie Imbruglia en Skunk Anansie) solide vakwerk aflevert met deze puike film die haast en passant de interessante vraag oproept of mensen echt kunnen veranderen.
