Film: Love Ranch
In de jaren zeventig van de vorige eeuw runt het echtpaar Grace (Helen Mirren) en Charlie Bontempo (Joe Pesci) het eerste legale bordeel in de Amerikaanse staat Nevada. Grace zorgt voor de financiën, is de steun en toeverlaat van de meisjes en is kortom de voornaamste reden dat de zaak nog bestaat. Charlie presenteert zich als zakenman en houdt zich voornamelijk bezig met de promotie van hun Love Ranch, zowel goedschiks als kwaadschiks. Ook heeft hij - en dat weet iedereen, ook Grace - regelmatig seks met een van de meisjes. Dat de twee geen gelukkig huwelijk hebben, moge duidelijk zijn. De harde doch tamelijk moegestreden Grace lijkt zich echter verzoend te hebben met haar leven. Tot het moment dat ze in korte tijd te horen krijgt dat ze kanker heeft alsmede Charlies nieuwe claim to fame, de Argentijnse bokser Armando Bruza (Sergio Peris-Mencheta), ontmoet. In eerste instantie moet ze niets van deze ruwe bolster hebben, maar langzaamaan en nadat Charlie haar tot zijn manager heeft gebombardeerd, begint ze deze donkerharige verschijning meer en meer te waarderen...
Het drama Love Ranch (geregisseerd door Taylor Hackford, echtgenoot van Mirren) legt de focus op de driehoeksverhouding tussen Grace, Charlie en Armando en daardoor meer op het boksen dan op het bloot. De protesten van tegenstanders van het bordeel, het daadwerkelijke werk van de meisjes en hun motieven om het te doen worden dientengevolge slechts aangestipt. Wat dat betreft had het hoerenhuis net zo goed een doorsnee kantoor kunnen zijn. Hoewel driehoeksverhoudingen zeer verrassend kunnen zijn en ondanks het feit dat de film gebaseerd is op ware gebeurtenissen, is het verhaal op zijn zachtst gezegd niet het sterkste punt van deze productie. Er zit welhaast geen enkele onverwachte of intrigerende plotwending in de net geen twee uur durende rolprent. Ook worden sommige elementen er wel heel dik bovenop gelegd. Zo loopt Grace in het begin met een stok en laat ze deze staan nadat ze voor Bruza begint warm te lopen. Een niet onaardige vondst, maar de scène waarin een van de meisjes haar (en daarmee tevens de kijker) daar letterlijk op wijst, is ronduit lachwekkend.
Zo voorspelbaar als het verhaal grotendeels is, zo eendimensionaal zijn de personages. Charlie is de stereotype dikdoener met een briefje van honderd om zijn sigaar, een vlotte babbel en gestrooi met geld, een nummerplaat met LUV SEX erop en een klap op je kanis als dat nodig is. Ondertussen kan hij geen kinderen verwekken, is hij een enorme egoïst en - als we de meisjes van de Love Ranch mogen geloven - heeft hij een klokkenspel van geringe grootte. Dat Pesci niet al te geïnspireerd overkomt is dus niet verwonderlijk. Het is een redelijk suffe rol. Voor Helen Mirren en haar karakter geldt overigens ongeveer hetzelfde, maar in mindere mate. Peris-Mencheta is de enige acteur die positief opvalt, en niet alleen vanwege zijn eye candy-gehalte.
De aanvankelijk soms sterke en grappige dialogen zijn naar het einde toe tenenkrommend sentimenteel. Zo huilt Bruza in een pijnlijk pathetische poging tot een rake metafoor bijvoorbeeld dat “we still eat each other”. Het lachen staat je dan als kijker nader dan het huilen, terwijl dat toch andersom zou moeten zijn. Net als de teksten zakt ook de in het begin puike soundtrack af naar peilloze diepten. Afgezien van de geslaagde seventies feel en degelijk camerawerk met af en toe een paar zeer aardige vergezichten overtuigt de film - zeker naar het einde toe - amper. Driehoeksverhoudingen met een egoïstische man, een exotische lover en een vrouw die (uit)eindelijk voor zichzelf kiest, zijn al vaker en (veel) beter vertoond. Ondanks het feit dat de film zich op en vooral om een bordeel afspeelt, is hij dan ook weinig opwindend.
