CD: Shaking Godspeed - AWE
Een time-warp naar de jaren zeventig, daar lijken we meteen in te worden meegetrokken als AWE van Shaking Godspeed uit de speakers knalt. In volle sneltreinvaart laat het trio horen waar het voor staat en wat hun 'drive' is. Die drive is blues geörienteerde jaren zeventig rock die een gedeelte van het drietal al produceerde in de band The Bloody Honkies. Die band uit de Achterhoek kwam in 2007 al met een heerlijke plaat op de proppen (The Gospel Of The Bloody Honkies). Uit het as hiervan herrees Shaking Godspeed, waarvan zanger/gitarist Wout Kemkens de verbindende factor is met het verleden. In Shaking Godspeed staan drummer Maarten Rischen en toetsenis/bassist Paul Diersen hem bij om die muur van geluid zo constructief mogelijk op te bouwen.
Met het debuut AWE lijkt dit goed gelukt. Opener 'Godspeed' opent als een dolle stier voor een rode lap, even ingeleid door een Hammond-orgeltje en daarna gaat vol het gas erop. Snerpende gitaar, beukende percussie en (schreeuw)vocalen kleden het werkje verder aan. Volvette riffs en geëmotioneerde zang doen de rest. Groovy blues, onversneden rock en psychedelica dienen als muzikaal amalgaam van eigen bodem. 'X-Ray Eyes' stuwt die elementen verder je hersenpan in. 'We're Under Attack, So I've Heard' is een psychedelisch hoogtepuntje, waarin het aan volume niet ontbreekt. Bezwerende gitaar en samenzang sleuren je mee de sekte van Shaking Godspeed in, alwaar vervolgens Syd Barrett-achtige klanken doorklinken in 'High Hopes/High Times'. Dit is een van de weinige momenten waarin rust genomen kan worden. Het einde van de A-kant trekt daarna even hard van leer als het begin ervan. Hoekige rock à la De Staat ontpopt zich in 'People Wait. People Listen', waarin de band door de duivel bezeten lijkt.
The Doors lijken de intro van 'Don't Have Time' te hebben ingespeeld. Wout Kemkens zingt als bezeten sekteleider zijn onderdanen streng en overtuigend toe, op dien wijze dat je wel moet losgaan op de spookachtige psychorock-klanken. 'Alive and Swell' staat bol van de freaky en groovy bluesrock zodat je de stille intro van 'Lately' goed kunt gebruiken om weer even adem te halen. De overrompelende rockfactor van deze plaat is hoog en knap gedaan gezien het feit dat het een trio betreft. Het geluid is vol, hard en experimenteel, maar blijft beklijven en inspireren. Uit het as van de The Bloody Honkies is een waardige opvolger opgestaan.
