CD: James Blunt - Some Kind Of Trouble

Bij zijn eerste plaat had hij de schijn nog mee. Tijdens de korte en donkere winterdagen kwam het debuut van James Blunt uit, vol gevoeligheid, ondersteuning en medelijden. Ondanks de draak van het lied 'You're Beautiful' (onlangs uitgeroepen tot meest irritante lied ooit) bevatte deze plaat best een paar mooie singer-songwriter momenten. 'Wisemen' is bijvoorbeeld nog steeds een nummer dat ik niet snel weg zal zappen. Toch heeft de Engelse beroepsmilitair zijn eigen ruiten ingegooid de laatste jaren. Niet alleen nam het aantal mensen toe dat zijn fijngeknepen, zeurderige stem (inclusief falsetto-uithalen) niet meer kon horen, zijn tweede plaat was een flinke knieval. Ook de arrogante uitspraken van de Engelsman deden het niet goed voor de publieke opinie. Verkondigen dat je zelf een Derde Wereldoorlog hebt voorkomen gaat wat ver in de grootheidswaanzin bijvoorbeeld. In Nederland hebben we hier helemaal een broertje dood aan en laten zo iemand liever even links liggen.

Maar goed, het wordt weer winter en James Blunt komt met een derde plaat, Some Kind Of Trouble. Toch iets om troost in te vinden of komt meneer Blunt zijn imagoschade niet meer te boven? Echt lekker lijkt het nog niet te gaan. Volgens The Sun (en overgenomen door De Telegraaf) heeft Blunt zijn vriendenkring zelfs een berichtje gestuurd met de vraag of ze zijn album niet konden kopen en een beetje mond-op-mond reclame te maken aangezien zijn imago in het thuisland ook niet helemaal jofel is en de verkoop vrij slecht loopt. Het blijft The Sun dus misschien moeten we het met een korreltje zout nemen, maar een nummer 1 notering met kerst lijkt Blunt in elk geval te kunnen vergeten.

Het begin van de plaat (single 'Stay The Night') laat echter een vrij sterke indruk achter: pakkend, melodieus en uitermate poppy. Een track die teruggrijpt op het debuut en toch best aan kan slaan, zou je zeggen. Radiovriendelijker kun je het bijna niet krijgen. 'Dangerous' heeft in den beginne nog een pakkend karakter maar er sluipt weer een zeurderig toontje in, verzandt in te veel herhalingen (bijna de hele track is een aaneenschakeling van herhaling) en wordt zo een SkyRadio easy-listening niemandalletje. Met 'Best Laid Plans' valt Blunt in zijn eigen valkuil, de zeurderige stem plús een mistroostige low-tempo ballad. De focus komt hierdoor op zijn stem te liggen en die is in deze vorm nogal irritant (de man won niet voor niets de eerder genoemde verkiezing). 'So Far Gone' moet het doen met zielloze drum, whoowhoo koortjes en standaard liefdesliedjes clichés en dat is helaas niet de enige track op de plaat die zich hiervan bediend.

'Superman' heeft wel een revival in zijn mars; een opvallend gitaarlickje, een voller geluid en het tempo dat omhooggaat geeft Blunt toch meer elan en verlegt de focus van zijn stem naar de muziek. 'These Are The Words' zorgt ook voor een muzikaal vrolijkere noot. Helaas grijpt Blunt hierna weer terug op de pianoballade en de falsetto-uithalen en even was ik bang dat hij het gore lef had om 'Heart of Gold' van Neil Young te coveren, maar gelukkig heeft hij slechts dezelfde titel genomen voor een ballade. Met 'I'll Be Your Man' wordt wel het dieptepunt van de plaat bereikt, tenenkrommend. Op dit nummer na is de derde Blunt geen erg slechte plaat, maar zeker geen goede. James Blunt is blijven steken op het niveau waar hij met zijn tweede plaat was gebleven. Een enkel goed nummer zal er niet voor zorgen dat zijn naam gezuiverd wordt en hij muzikaal serieus genomen gaat worden. Desalniettemin zal hij er toch wel weer een paar miljoen van verkopen. Kerst en zo.