CD: Linkin Park - A Thousand Suns
Nou nou, 15 tracks op de nieuwe Linkin Park, dat is een hoop denk je in eerste instantie. En het intro klinkt lekker duister en veelbelovend. Eerst een engelenstem, daarna een monotone stem die op David Lynch-achtige wijze zijn verhaal vertelt, gestut door instrumentale en grauwe eenvoud. Je kijkt echter op je cd-speler en je bent blijkbaar al bij track 3 beland. Zo gaat het hard met de 15 nummers, als korte nummers op deze manier in elkaar overlopen. Maar goed, dan is het daarna tijd voor een flink stukje rockende cross-over zou je zeggen. Linkin Park à la beginjaren? Veel geschreeuw, vette beats en messcherpe lagen? Nee, denken Chester Bennington en kornuiten...
'Burning In The Skies' is een slap aftreksel à la One Horizon en zuigt even hard als een Dyson stofzuiger. Zijn de heren aan
de valium gezet, moesten ze van hun vriendinnen een romantische balad
maken? Moest er een hitsingle op SkyRadio komen? Wat bezielt de band
vraag je je af? Goed, dit kan een foutje zijn, maar het is wel vreemd om die dan als eigenlijke
opener van je nieuwe album te zetten (de intro niet meegerekend). Maar goed, dat kan gebeuren en we kunnen misschien de hoop
vestigen op 'Empty Spaces'? Wacht, die duurt maar 15
seconden. Dan 'When They Come For Me', nu mag het toch echt wel eens losgaan,
want LP was toch vrij energiek en adrenaline gerelateerd? De dansgroep
Stomp lijkt te zijn ingehuurd voor deze track en is een gevalletje
jungle-percussie met slappe raps en cleane aaaahhhaaaahhh-koortjes
erover heen geworden. Er is nauwelijks iets sprankelends of interessants in te herkennen. Waar zijn de schuurpapierstembanden, de hooks, de riffs en
het echte beukwerk gebleven? Of waar is de bezieling en inventiviteit als er dan toch een nieuwe richting is ingezet? Is 'Robot Boy' dan eindelijk iets LP-waardigs en spannends misschien? Nee hoor, het is al een even slappe hap
als 'Burning In The Skies', Brinta is er keihard bij. De slappe pap
loopt meteen door in 'Jornada Del Muerto', dat na 1,5 minuut zinloos
geluid ophoudt. 'Waiting For The End' trapt af als een Michael
Franti-verzinsel en een lichte vrolijkheid ontstijgt de middelmatige beat,
maar al snel zijn we weer bij het tergende low-tempo geneuzel dat geen zoden aan de dijk zet.
De single 'The Catalyst' is de enige track met een klein beetje ballen en dat is eigenlijk al een soft nummer voor Linkin Park. 'Blackout' probeert nog in de schaduw te staan, maar het is een slechte herhaling van vroegere executies. Wel is het het enige nummer waarin Chester zich nog een beetje kwaad lijkt te maken. Het is niet eens zo erg dat de band een andere weg ingeslagen is, maar met dit soort nummers maak je weinig nieuwe vrienden en behoudt je de oudere garde fans ook niet. Linkin Park schijnt een conceptplaat gemaakt te hebben over (nucleaire) oorlogvoering. Oorlog betekent zinloos geweld, A Thousand Suns is zinloos geluid en zeker in de running voor slechtste plaat van het jaar.
