Concert: Damien Jurado in Ekko

Het voorprogramma was een geschikte keuze, gezien de podiumpresentatie dinsdag jongstleden op het Utrechtse poppodium Ekko. Op de planken als supportact stond namelijk Solo (Michiel Flamman) met onder andere wat nieuw materiaal in zijn set. Even later schuifelde de hoofdact van de avond naar voren. In een rood-wit geblokt houthakkershemd verscheen Damien Jurado met akoestische gitaar op het intiem belichte podium. Enkele peertjes en gedempte podiumlampen brachten licht in de duisternis. Iets dat wel past bij de muziek die de man uit Seattle verzorgt. Hij is de laatste jaren namelijk vooral bekend van zijn kale en melancholische luisterliedjes.


Jurado gaf zelf tijdens de show al aan dat hij eigenlijk tijdens het optreden nooit over zijn liedjes nadacht, dat zou hem te droevig maken en daar had hij helemaal geen zin in. Tijdens het zojuist gespeelde nummer dacht hij bijvoorbeeld aan American Football, aldus Jurado halverwege de set. Dit wou echter niet zeggen dat Jurado niet scherp en bij de les was. Hij ging meermaals de interactie met zijn publiek aan, grapte en grolde er lustig op los, en wist de intieme sfeer tijdens zijn nummers weer terug te krijgen.

Zijn set trapte hij af met het fragiele 'Ohio' van zijn 2e plaat, samen met 'Ghost of David' en het prachtige 'Sheets'. Hij speelde de nummers in de schemerige setting gevuld met enkele zwakke lichtstralen en een boel rook. De rookmachine mocht van hem hierna dan ook meteen uit. Zin in astma had hij niet en zijn toer is nog lang niet afgelopen. Het is een toer die oud en nieuw materiaal met elkaar vemengde en ditmaal doet hij alles in zijn eentje. Geen band die voor wat extra volume, ruimte en input zorgt, maar slechts de subtiele gitaaraanrakingen en zijn mooie stem. Dit was echter al genoeg om iets indrukwekkends neer te zetten, al mis je bij sommige tracks toch de band. Maar ja, met band werd het veel te duur en er moest ook brood op de plank komen.


Het publiek pastte zich in ieder geval goed aan aan de intieme set en was muisstil tijdens de voordrachten. Je kon een speld horen vallen tijdens tracks als 'Rachel & Cali' van de nieuwe plaat Saint Bartlett of 'The Loneliest Place I've Ever Been (Is In Your Arms), een gevoelig nummer dat zelfs zijn zoontje aan het huilen had gemaakt. Het publiek bediende hij ook op zijn wenken, zo bracht hij de uitgeklede versie van 'Casket' ten gehore nadat iemand dit uit het publiek aanvroeg. Een track die hij al 2 jaar niet gespeeld had en zeker niet zonder band. Hij bracht het er goed vanaf en neuriede de normaliter electrische gitaarsolo door de microfoon heen. Naast de duistere en droeve noten die hij kraakte was er ook een aantal maal tijd voor (zelf)spot. ' How I Broke My Legs' is toch behoorlijk autobiografisch en Jurado eindigde de uitgeklede maar doeltreffende en intieme set met een 'Happy ending' op verzoek van het publiek. Een interactief, mooi en sfeervol optreden.