CD: OMD - History of Modern
De jaren tachtig en negentig zijn weer helemaal terug! Zo zag je onder andere en jammer genoeg oerlelijke beenwarmers en drollenvangers terug in de 'mode' komen en Rick Astley weer op een podium staan. Gelukkig zijn er ook betere zaken uit vervlogen tijden die weer terugkomen. Niet alleen de muzikale invloeden uit die tijd komen weer boven drijven, een enkele band lijkt weer helemaal rechtop te gaan staan en de muzikale carrière weer nieuw leven in te willen blazen. En dan heb ik het niet over Rick Astley, maar over Orchestral Manoeuvres in the Dark (OMD). In de jaren tachtig bracht de band synth-pop van het eerste uur ten gehore, de meesten zullen de betoverende klanken van 'Joan of Arc (Maid Of Orleans)' of het blikkerige geluid van 'Locomotion' nog wel kennen.
De klassieke line-up van Andy McCluskey, Paul Humphreys, Martin Cooper en Malcolm Holmes is weer helemaal terug. Niet alleen op de planken vanaf de herfst 2010 (23 november staan ze in Paradiso) maar tevens is er na 14 jaar weer een nieuwe plaat op de markt. Geen remasters, live-registratie of verzamelaar, maar nieuw materiaal onder de noemer History of Modern. Een verwijzing die doet geloven dat hun oude geluid in een nieuw jasje is gestoken, OMD 2.0.
Met de hulp van producer Mike Crosseu (Arctic Monkeys, Blood Red Shoes, Razorlight) proberen de heren een brug te bouwen naar het verleden en lijken daar behoorlijk goed in de slagen. De synthesizer staat nog steeds centraal in deze verse lichting tracks. In de opener 'New Babies: New Toys' zwellen de synth-klanken langzaam op, om vervolgens samen met droge percussie en een dikke baslijn het roer in handen te nemen en het geluid door te trekken naar de 21e eeuw. Het beperkte en blikkerige jaren tachtig geluid is verdwenen, er is ruimte en diepte gecreëerd in de productie waardoor het niet te gedateerd klinkt maar wel het gevoel van hun beginjaren oproept. Net als 'If You Want It' een singlekandidaat. Kraftwerk kom ook nog even om de hoek kijken in 'The Future, The Past, And Forever After'. Enerzijds gooit het kwartet het op de danstoer met vrij uitgekauwd 'Sister Marie Says' of een moderner en bezwerend 'Pulse'. Anderzijds laat OMD rustiger werk horen, soms pakt dat goed uit ('The Right Side'), maar soms levert het ook vrij saaie momenten op ('Bondage Of Fate').
OMD kijkt zeker terug naar het verleden met deze nieuwe plaat, maar laat ook horen dat het weinig vernieuwend is. De plaat kent enkele mooie uitschieters, maar evenveel tegenhangers die niet inspirerend genoeg zijn.
