Boek: Delphine de Vigan - Ondergrondse uren
Eenzaamheid kent vele verschijningsvormen. In haar nieuwe roman Ondergrondse uren zet de Franse bestsellerauteur Delphine de Vigan treffend het gevoel neer van twee eenzame mensen in het drukke en snelle Parijs.
Eenzaam maar niet alleen
Het boek bevat twee verhaallijnen. Eerst maken we kennis met Mathilde, alleenstaande moeder van drie zonen en hopend dat deze dag, 20 mei, haar zoals een waarzegster had voorspeld een ommekeer in haar leven zal brengen. Sinds enkele maanden wordt Mathilde namelijk op slinkse wijze door haar leidinggevende uit het bedrijf waar ze werkzaam is gewerkt. Ze staat daardoor nu op het punt van instorten en weet niet hoe lang ze dit nog volhoudt. Verderop in Parijs heeft noodhulparts Thibault het net uitgemaakt met zijn vriendin van wie hij geen liefde ontving. Rijdend van het de ene naar de andere deprimerende kwaal wordt zijn gemoedstoestand er niet beter op en begint de stad hem en zijn eenzame gedachten langzaam in te sluiten. Mathilde en Thibault zijn allebei eenzaam zonder dat ze alleen zijn en dreigen langzaam kopje onder te gaan in hun eigen wanhoop.
Beklemmend
Ondergrondse uren is een prachtige roman, anders valt hij gewoon niet te omschrijven. De wanhoop, eenzaamheid en verdriet van Mathilde en Thibault zijn zo goed voelbaar dat het niet anders kan dat dit boek je raakt en meesleept in de neerwaartse spiraal waarin beide hoofdrolspelers zich bevinden. Op krachtige en herkenbare wijze heeft Vigan hun gedachtes verwoord. Je voelt hoe eenzaam Mathilde zich moet voelen in haar strijd om het goed uit te praten met haar baas, terwijl die haar steeds venijnigere streken levert. Deze streken zijn echter wel wat over de top en breken de geloofwaardigheid van het verhaal enigszins. De verhaallijn van Thibault wordt nog eens versterkt door de korte ontmoetingen met mensen die hij heeft die nog dieper in de put zitten dan hijzelf. Aan de ene kant is hij blij dat hij ze kan helpen, aan de andere kant weet hij dat alles zijn sporen bij mensen nalaat. Het is mooi te ontdekken dat Mathilde en Thibaults gedachten naar het einde toe steeds meer op elkaar gaan lijken en je voelt dat er iets staat te gebeuren. Ondergrondse uren is een knap staaltje schrijfwerk dat heel treffend de hedendaagse eenzaamheid beschrijft tegen het decor van een bruisende stad. Voor dit boek moet je echt even gaan zitten om de treurigheid en beklemmende eenzaamheid dat het bezit te ervaren.
