DVD: Unmade Beds
Schokkerige beelden, onverwachte scène-overgangen, alternatieve muziek, drank, sigaretten en zoenende kerels: het zijn cliché-ingrediënten voor een arthousefilm. Geen probleem vooralsnog, want een goed verhaal is toch nog altijd het belangrijkste. Na het kijken van Unmade Beds moet ik helaas concluderen dat het verhaal van deze film net zo dun is als de lakens op de onopgemaakte bedden.
Unmade Beds is een coming-of-agefilm met een internationale cast. Het gaat over een groepje jongeren in de krakersscene in het Londense East End. De Spaanse Axl (Fernando Tielve) komt in Londen terecht omdat hij op zoek is naar zijn vader, die in Londen woont. Axl kent zijn vader niet, omdat deze kort na de geboorte van Axl de benen heeft genomen. In hetzelfde kraakpand als Axl zit de Belgische Vera (Déborah François). Zij baalt van haar bestaan, heeft liefdesverdriet en begint een mysterieuze relatie met een onbekende jongen (onze 'eigen' Michiel Huisman) die zich X-Ray Man noemt. De wegen van Axl en Vera kruisen elkaar regelmatig in de film, maar pas tegen het einde raken ze in gesprek. Dat gesprek zorgt voor een nieuw sprankje hoop in de levens van de verschillende hoofdrolspelers.
Het einde van de film zorgt voor een glimlach, waarbij je even vergeet dat je vijf kwartier hebt zitten kijken naar starende en dronken jongeren die - als ze al praten - gesprekken met elkaar voeren die inhoudelijk weinig voorstellen. Voeg daarbij het camerawerk, waarbij regisseur Alexis dos Santos het niet nodig heeft gevonden om regelmatig een statief te gebruiken - stel je voor dat mensen zouden vinden dat je kunstwerk niet dynamisch is -, en je kunt je voorstellen dat het niet moeilijk is om je aan de film te ergeren.
Maakt het einde van Unmade Beds de film goed? Laat ik de vraag anders formuleren: is het prettig dat na een lange treinreis met veel vertragingen de bus die je vanaf station naar huis brengt wél op tijd rijdt? Is het fijn dat na een tegenvallend etentje het toetje wel superlekker is? Natuurlijk is ja het antwoord op beide vragen. Maar een goed einde rechtvaardigt naar mijn mening geen matige film.
Tijdens het kijken krijg ik sterk het vermoeden dat de traag- en wazigheden - zowel letterlijk als figuurlijk - geen middel, maar een doel zijn van de film. Nu zullen er altijd liefhebbers zijn die zeggen: "Je hebt er geen verstand van. Unmade Beds is briljant en wel om deze en deze reden." Uiteraard: mensen die kunst zien in alles wat beweegt en geluid maakt zijn er ook.
Vooralsnog is Unmade Beds voor mij een goed voorbeeld van wat er gebeurt als je er als regisseur van overtuigd bent dat een film over inhoudsloze jongeren zonder al te veel ambities ook daadwerkelijk geen inhoud hoeft te bevatten. Laten liggen die dvd dus, tenzij je een enorme fan van Michiel Huisman bent. Opvallend pluspuntje: de actrice Déborah François. Haar personage Vera komt nog het meest geloofwaardig over door haar acteerprestaties, die Vera tegelijkertijd zwaarmoedig én toch grappig maken.
