CD: Blitzen Trapper - Destroyer of the Void

Het liedje 'Furr' was in 2008 één van mijn favoriete nummers. Folk zoals folk moet zijn: samenzang, riedelende gitaartjes, lekker melodietje, een prachtig verhaal en een mondharmonica voor de extra emotie. Heerlijk! De makers van het nummer waren Blitzen Trapper, een sextet uit Portland, Oregon. Het bleek een band te zijn die al sinds 2000 bestond en uiteindelijk is opgepikt door Sub Pop. Het leverde ze wereldwijde faam op, kritieken waren lovend en wat wil je ook als je zulke nummers kunt maken. Helaas stond er niet nog zo'n folktopper als 'Furr' op de plaat. 'Black River Killer' kwam in de buurt, maar het overgrote deel van de plaat heeft meer raakvlakken met jaren zeventig en psychedelische rock. De heren bedienen zich van stijlen die laveren vanaf de jaren zestig tot en met de jaren tachtig. Dit kan leiden tot een incoherente verzameling van stijlen en dat was bij Furr iets dat me uiteindelijk tegen ging staan. Het zestal kwam dit jaar met een nieuwe plaat, Destroyer of the Void. Is dat weer zo'n manusje van alles?

De titeltrack begint bijna pastoraal, doorspekt met samenzang en psychedelische klanken, alsof het een religieuze sekte uit de jaren zestig betreft waar Queen soms op de achtergrond doorklinkt. Dat decennium is dus in elk geval ook vertegenwoordigd op de laatste plaat en het zal blijken dat het het meest invloedrijke decennium zal zijn. 'Laughing Lover' laat eenzelfde sfeer horen, redelijk brave psychedelische sixties pop met oeh- en aah-koortjes op de achtergrond. De initiële klanken van 'Below the Hurricane' zouden zo in het oeuvre van Simon and Garfunkel geschoven kunnen worden. De emotionele mondharmonicaklanken komen weer tevoorschijn in 'The Man Who Would Speak True Love and Hate', een liedje dat zo in een speeldoos past. In 'Heaven and Earth' wordt de rest en braafheid even achtergelaten en horen we de jaren zeventig gitaren weer terug, die op Furr toch een stuk prominenter aanwezig waren. Met 'Dragon's Song' is de rust weer meteen wedergekeerd. 'The Tree', waarin Alela Diane een nootje meezingt, zou zo maar tientallen jaren geleden op een folk-country radiostation te horen kunnen zijn geweest.

De geesten van Simon and Garfunkel (dat "Laa Laa Laa" lijkt toch wel heel veel op "Lai La Lai" van 'The Boxer'), Neil Young, vroege Queen en Steely Dan weerklinken in haast elk nummer. Hiermee levert Blitzen Trapper zeker een meer samenhangende plaat af, maar mis je wel weer het venijn dat op Furr vaak de kop op stak.