CD: Blitzen Trapper - Destroyer of the Void
Het liedje 'Furr' was in 2008 één van mijn favoriete nummers. Folk zoals folk moet zijn: samenzang, riedelende gitaartjes, lekker melodietje, een prachtig verhaal en een mondharmonica voor de extra emotie. Heerlijk! De makers van het nummer waren Blitzen Trapper, een sextet uit Portland, Oregon. Het bleek een band te zijn die al sinds 2000 bestond en uiteindelijk is opgepikt door Sub Pop. Het leverde ze wereldwijde faam op, kritieken waren lovend en wat wil je ook als je zulke nummers kunt maken. Helaas stond er niet nog zo'n folktopper als 'Furr' op de plaat. 'Black River Killer' kwam in de buurt, maar het overgrote deel van de plaat heeft meer raakvlakken met jaren zeventig en psychedelische rock. De heren bedienen zich van stijlen die laveren vanaf de jaren zestig tot en met de jaren tachtig. Dit kan leiden tot een incoherente verzameling van stijlen en dat was bij Furr iets dat me uiteindelijk tegen ging staan. Het zestal kwam dit jaar met een nieuwe plaat, Destroyer of the Void. Is dat weer zo'n manusje van alles?
De titeltrack begint bijna pastoraal, doorspekt met samenzang en
psychedelische klanken, alsof het een religieuze sekte uit de jaren
zestig betreft waar Queen soms op de achtergrond doorklinkt. Dat
decennium is dus in elk geval ook vertegenwoordigd op de laatste plaat
en het zal blijken dat het het meest invloedrijke decennium zal zijn.
'Laughing Lover' laat eenzelfde sfeer horen, redelijk brave
psychedelische sixties pop met oeh- en aah-koortjes op de achtergrond.
De initiële klanken van 'Below the Hurricane' zouden zo in het oeuvre
van Simon and Garfunkel geschoven kunnen worden. De emotionele
mondharmonicaklanken komen weer tevoorschijn in 'The Man Who Would Speak
True Love and Hate', een liedje dat zo in een speeldoos past. In
'Heaven and Earth' wordt de rest en braafheid even achtergelaten en
horen we de jaren zeventig gitaren weer terug, die op Furr toch
een stuk prominenter aanwezig waren. Met 'Dragon's Song' is de rust weer
meteen wedergekeerd. 'The Tree', waarin Alela Diane een nootje
meezingt, zou zo maar tientallen jaren geleden op een folk-country
radiostation te horen kunnen zijn geweest.
De geesten van Simon and Garfunkel (dat "Laa Laa Laa" lijkt toch wel heel
veel op "Lai La Lai" van 'The Boxer'), Neil Young, vroege Queen en Steely
Dan weerklinken in haast elk nummer. Hiermee levert Blitzen Trapper
zeker een meer samenhangende plaat af, maar mis je wel weer het venijn dat op
Furr vaak de kop op stak.