CD: The Dead Weather - Sea Of Cowards
Twee dagen geleden had ik het in de review van Danger Mouse and Sparklehorse nog even over supergroepen. Welnu, dit is er wat mij betreft één, in elk geval qua namen: The Dead Weather. Jack White (The White Stripes, The Raconteurs) vergezelt zich van Alison Mosshart (The Kills), Dean Fertita (Queens of the Stone Age) en Jack Lawrence (The Raconteurs, The Greenhornes). En bijna alles wat Jack White tot nu toe aanraakte werd omgetoverd in goud, of in elk geval een heleboel dollars. Is er hier weer sprake van een geniale zet of slaat hij met de tweede (Sea of Cowards) van deze samenscholing de plank volledig mis?
In tegenstelling tot de debuutplaat van The Dead Weather zijn de vocalen
ditmaal eerlijk verdeeld. White heeft zijn plek als frontman in elk
geval half opgeëist. Zijn satanische schreeuwen staan die van Mossheart
nu veel vaker bij. En het is alsof ze in een spiegel zingen, waar White als
een dolleman maniakaal schreeuwt, steunt en zucht, doet zijn
vrouwelijke evenbeeld het op deze plaat na.
De schijf bevat pure onversneden rock die ruige gitaren met vunzige
elektronica mixt. Vette samples en baslijnen ondersteunen het vocale
werk van Mossheart en White. De opener laat al meteen horen hoe dat kan
klinken. De vuige riffs en snerpende snaaraanrakingen spatten uit je
speakers, samen met de schreeuwserenades van Jack White. Een combinatie
die we altijd graag zien. In 'The Difference Between Us' voegen de
hypnotiserende samples zich bij de muziek en ook dit pakt goed uit.
Toch is het niet overal even spectaculair, de plaat bevat prima
hoogtepunten ('Gasoline' met die Hammond!) en goede sterke songs. Maar
een enkele maal lijkt het of een nummer nog niet helemaal
uitgekristalliseerd is. Zo is 'I'm Mad' nog enigszins stuurloos en raakt
kant noch wal. 'No Horse' kon ook nog wel een weekje inspiratie
gebruiken.
Dat gezegd, levert The Dead Weather toch maar weer een fijne rockplaat
af; een plaat met kartelige randjes, energie en originele lagen muziek
die in een grillig geluid ontaarden. Maar aangezien grillig gelijkstaat
aan muziek van Jack White is dit helemaal niet erg.
De titel slaat trouwens op het anoniem reageren op internet aldus White: "The album title refers to the way the internet allows people to spit venom and knock people in a cowardly way using fake names. It seems to me that people aren't teaching this generation anything about responsibility. The internet allows people to make a statement that the whole world can read and listen to-but they're too much of a coward to leave their actual name." Dus alleen commentaar leveren onder je echte naam hè!
