CD: Paul Weller - Wake Up The Nation
Paul Weller staat vooral bekend om zijn zwoele popliedjes als 'You do something to me' en 'Wild Wood'. Naast het schrijven van dergelijke popsongs weet Weller blues, rock en soul op een geweldige manier te combineren. Anno 2010 houdt hij die combinatie nog steeds in stand, en hoe! Op zijn tiende studio-album, Wake Up The Nation, lijkt Weller er meer wilde haren bij te hebben gekregen dan te zijn verloren. Na het prima gepolijste album 'As is Now' en het experimentele '22 Dreams', worden we nu getrakteerd op een rauw geluid. Zoals de titel doet vermoeden, is dat kennelijk de opzet van deze Brit; ontwaken doe je nu eenmaal het snelst met wat meer lawaai.
In 2006 ontving Paul Weller een Lifetime Achievement Award tijdens de BRIT Awards. Afgelopen jaar kreeg hij een soortgelijke prijs, Godlike Genius Award, uitgereikt door het toonaangevende Engelse muziekblad NME. Met The Jam sloeg hij eind jaren zeventig reeds een brug tussen punk en new wave, en later met The Style Council die tussen new wave en soul/rhythm and blues. Weller wordt zelfs bestempeld als een vernieuwende gitarist met zijn vernuftige loopjes op en de typische sound van zijn Rickenbacker-gitaar ten tijde van The Jam. Sinds het begin van de jaren negentig heeft hij een succesvolle solocarrière opgebouwd, en als het aan hem ligt, komt er nooit een reünie van één zijn vroegere bands. Na het horen van 'Wake Up The Nation' is duidelijk dat Weller geen reünie nodig heeft, want op het album herenigt hij de beste ingrediënten van zijn oude bands als mede de muziek uit zijn eigen jeugd. Het is volgens Weller de ware muziek. Dit album en vooral de titeltrack zijn eigenlijk een regelrechte aanklacht tegen de huidige popcultuur gevormd door commerciële talentenjachten en door platenbonzen die tieneridolen terroriseren.
De muzikale reis begint met heerlijke rock 'n roll. Op 'Moonshine' spat de rauwheid er meteen vanaf, maar brengt je tevens in fifties-sferen door het rollende pianospel. Je zou bijna denken dat Jerry Lee Lewis het nummer heeft ingespeeld. Voor je daar verder over na kan denken, is het nummer al voorbij en de beurt aan de titeltrack, een nummer dat niet had misstaan in het repertoire van Roxy Music. De song gaat al even snel voorbij als zijn voorganger, maar dat geldt voor de gehele cd, 16 tracks in 40 minuten. Dit is meteen de charme van de plaat, want zo wordt de reis een TGV-rit langs stijlen, die geen minuut verveelt.
Het album is in wezen goed plagiaat van de meester zelf. Elk nummer roept een muzikale geest op. Weller zet daarbij zelfs uiterste als Motown ('No Tears To Cry') en rockabilly punk (afsluiter 'Two Fat Ladies') tegenover elkaar. Met 'Fast Car/Slow Traffic' zitten we weer in de richting van The Jam, maar doet ook Bowie-achtig aan, net als 'Andromeda'. Over David Bowie gesproken, de song 'Up The Dosage' herinnert ons aan de beter Britse glamrock uit de jaren zeventig. De meezinger 'Find The Torch, Burn The Plans' (de nieuwe single) past daar ook wel in, net als het brutale '7 & 13 Is The Strikers Name' dat al meer naar new wave neigt, of is het gewoon een niet eerder opgenomen nummer van Iggy & The Stooges?
Weller gooit ook graag in één nummer stijlen door elkaar; folk en rauwe rock op 'Grasp and Still Connect' en soul, blues, jazz en rock op 'Trees' dat ook nog eens met gospel eindigt. Prachtig sfeervol is het soulnummer 'Aim High' met op anderhalve minuut Shaft-achtige trompetten, heerlijk! Ondanks het retro-gehalte is de cd bij vlagen zeer eigentijds en experimenteel zoals op 'She speaks', 'Peace of a Dream' en het instrumentale 'Whatever next'. Er staat overigens nog een instrumentaal nummer op de cd. Weller laat op 'In Amsterdam', zeer toepasselijk, een draaiorgel de revue passeren.
Het leuke aan 'Wake Up The Nation' is, dat het toch stiekem een beetje een reünie is geworden. Bruce Foxton, voormalig bassist van The Jam, speelt op twee nummers mee ('Fast Car/Slow Traffic' en 'She Speaks'). Het is bijna dertig jaar geleden dat Weller en hij voor het laatst samen hebben gespeeld. Ach, wat is tijd, de 72-jarige drummer Clem Cattini van de legendarische The Tornados doet mee net als drummer Bev Bevan (The Move, E.L.O.) die met 75 jaar de oudste muzikant op deze cd is. Wat dat betreft heeft Weller ook voor deze plaat weer een aardig gezelschap op de been weten te brengen, en dat dus geheel in retro-stijl!
Fan (heb je reeds de Deluxe Edition met remixen?) of niet, deze cd is ruimschoots het beluisteren waard. Er zijn maar weinig muzikanten of bands die op een overtuigende manier oude stijl een nieuwe jas kunnen geven, maar Paul Weller is er één, zo niet de beste.
(met dank aan collega's Asta en Mr.Maniak voor het voorbereidende werk)
Tracklist
01. Moonshine (2:08)
02. Wake Up The Nation (2:18)
03. No Tears To Cry (2:24)
04. Fast Car/Slow Traffic (1:58)
05. Andromeda (1:53)
06. In Amsterdam (instrumentaal) (1:27)
07. She Speaks (2:14)
08. Find The Torch, Burn The Plans (3:08)
09. Aim High (3:07)
10. Trees (4:18)
11. Grasp and Still Connect (2:15)
12. Whatever Next (instrumentaal) (1:37)
13. 7 & 3 Is The Strikers Name (3:23)
14. Up The Dosage (2:40)
15. Pieces of a Dream (2:25)
16. Two Fat Ladies (2:38)
