CD: Deftones - Diamond Eyes

Het noodlottige auto-ongeluk van bassist Chi Cheng in 2008 liet hem in een coma achter en deed de band besluiten om het bijna afgeronde album Eros in de kast te laten liggen. Er werd ingezet op een geheel nieuwe plaat waarvoor Quicksand bassist Sergio Vega werd gevraagd de honneurs waar te nemen. Geen Eros, maar Diamond Eyes is dus de zesde plaat van de succesvolle Amerikaanse rockers.

Persoonlijk hebben de Deftones hun dubbele mokerslag van Around The Fur en White Pony nooit overtroffen. Ziedend, vernieuwend, hoekig, ruig en verslavend waren die platen. Het self-titled en Saturday Night Wrist album waren redelijk tot goed, maar konden niet aan het hele hoge niveau tippen. En hiermee doofde de wereldwijde interesse voor de Deftones helaas een beetje uit. Maar er gloort hoop aan de horizon, sterker nog die horizon lijkt helemaal niet zo ver weg. Diamond Eyes is namelijk een plaat die qua geluid en stijl richting de twee toppers van de band schuift. De opener en titeltrack ramt er met een beukende riff in en hoewel de vocalen nog wat clean en melodisch klinken, is de toon gezet. Hoekige breaks tussendoor herinneren aan de gloriedagen. In 'Royal' komen de schreeuwvocalen van Chino Moreno weer bovengedreven en borrelt de energie en potentie over het vat heen. Ook 'Cmnd/Ctrl' is een broeierige Deftonetrack zoals we ze zo graag horen. 'Prince' is tevens één van de hoogtepunten; lichtelijk manisch, bruisend van energie en die scherpe overgangen, heerlijk! 'Rocket Skates' is ook niet te versmaden en gaat los.

Deftones overleeft de tand des tijds en wordt met deze plaat weer beter en laat als een van de weinige harde rockbands uit de jaren negentig zien dat ze origineel en steengoed waren en zijn. Korn is al jaren buiten adem en inspiratieloos, Limp Bizkit moet het hebben van de revival van de 90's en oud materiaal. Alice in Chains is niet meer de oude, ondanks een goede comeback en Faith No More is ook meer een reünieband (live uitermate plezant, maar vernieuwend nee). Conclusie, Deftones is de enige die zich als overwinnaar van de jaren negentig mogen opwerpen in het hardere genre en hiermee koppelen ze zich dan ook hopelijk voorgoed los van het genre nu-metal waar ze eigenlijk nooit in pasten. Welcome back Deftones, beste plaat van de band sinds White Pony!