Boek: Martin Hendriksma - Hunkering

Twee kunstenaars, een schilder en een ambitieuze beginnende dichter, treffen elkaar tijdens hun studie als huisgenoten in Amsterdam. Op zich niet heel bijzondere ingrediënten voor een roman, maar wanneer auteur Martin Hendriksma het ingrediënt in de vorm van een vrouw waar beide mannen voor vallen toevoegt, begint het een interessante chemie te vertonen.

Ongeluk(kig)
In Hunkering maken we kennis met Arend (Arie), ooit student Duits met de ambitie om dichter te worden. Van deze ambitie is niets terecht gekomen, evenals van het in stand houden van de vriendschap tussen hem en Hugo, zijn beste vriend en huisgenoot ten tijde van hun studie. Tot Arie zo’n vijftien jaar later een telefoontje uit Frankrijk krijgt met de mededeling dat Hugo een ernstig ongeluk heeft gehad en in coma ligt. Hij wordt gevraagd om naar Frankrijk toe te komen, omdat hij de enige in Hugo’s adresboekje is die de telefoon opneemt. Door deze gebeurtenis krijgt Arie flashbacks naar zijn studietijd, naar de vriendschap en naar de mooie buitenlandse schone Dana, op wie hij en Hugo allebei een oogje hadden. In Frankrijk komt hij tot de conclusie dat Hugo waarschijnlijk niet zomaar een ongeluk heeft gekregen en dat hij daar zelf wel eens een groter aandeel in zou kunnen hebben dan hij kon vermoeden.

Kort maar krachtig
Hunkering wordt verteld vanuit het gezichtspunt van Arie en speelt in twee verschillende tijden: het heden en de studententijd van Arie en Hugo. Waar in het heden een week tot in de kleinste details beschreven wordt, bestrijken de flashbacks naar de studententijd een heel jaar. Dit zorgt voor een prettige afwisseling qua snelheid en detail, wat de trage verhaallijn uit het heden wel nodig heeft. De karakters zijn niet bijster diep uitgewerkt, wat voor Hugo en Arie nog meevalt omdat je die gaandeweg wel leert kennen. De hunkering van beide mannen naar succes, liefde en erkenning gloeit uit het boek. Maar Dana, die toch een belangrijke bindende factor in deze geschiedenis is, blijft te oppervlakkig voor een sleutelfiguur. Verder is er weinig aan te merken op Hunkering. Het is een verrassend boek, de twee verhaallijnen komen op een knappe manier op het juiste punt bij elkaar om een onverwachte onthulling te doen. De dialogen tussen Hugo en Arie zijn vlot en ondanks de trage verhaallijn uit het heden bezit het boek een prettige vaart. In slechts 187 pagina’s heeft Hendriksma een knap staaltje schrijfwerk verricht, wat geresulteerd heeft in een sterke, krachtige roman.