Supreme Commander 2

Gespeeld op: PC

Ook verkrijgbaar op: Xbox 360

De puntjes lijken wel mieren. Ze bewegen in een streep, misschien wel tien rijen diep. Het leger rukt op en het afweergeschut klapt zich uit. In de verte de doffe klappen van artillerievuur. De schilden laden zich op en vormen blauwe koepels, die de eerste ladingen opvangen. Met een oorverdovend gedreun stampt er een mensachtig gevaarte zo groot als een flat voorbij... Welkom terug bij Supreme Commander.

Na het succes van Supreme Commander en zijn uitbreiding Forged Alliance, kon een opvolger natuurlijk niet uitblijven. Supreme Commander 2 belooft weer een aangename rit te worden met belachelijk grote slagvelden en nog grotere legers. Of toch niet?

Supreme Commander 2 slaat namelijk een hele nieuwe weg in. Er is net zoveel toegevoegd als geschrapt, maar of de resulterende balans fans blij maakt is een grote vraag. Resource- en micromanagement zijn heftig ingeperkt en de technologieniveaus (tiers) zijn volledig verdwenen. Hier komt een zogenaamde researchtree voor in de plaats, waar je nieuwe eenheden, tactieken en uitbreidingen kunt kopen met onderzoekspunten. Deze verdien je door onderzoeksgebouwen te plaatsen in je basis of gevechten aan te gaan. De interface is volledig anders (nogal een domper als je Forged Alliance kent), gebouwen kosten geen grondstoffen meer om te laten werken en engineers kunnen elkaar niet meer meehelpen met bouwen. Natuurlijk zijn de Mass Extractors en Energy Collectors er nog, net als je ACU (Armored Command Unit) en het hoge uitzoomniveau.

Na een succesvolle campagne tegen de Seraphim valt na enkele jaren de Coalitie, bestaande uit de Cybran, de Illuminate en de UEF, uit elkaar. Alle facties zoeken om vage redenen ruzie met elkaar, en de speler krijgt opvallend kleinschalige missies om dit op te lossen. De singleplayer speelt op zich aardig, hoewel het verhaal nogal cliché en onserieus wordt voorgeschoteld. De tegenstanders zijn simpel te verslaan en worden ook in late missies amper een uitdaging. De singleplayer leent zich echter uitstekend om de nieuwe researchtree, bestaande uit de onderdelen land, lucht, zee, gebouwen en ACU, uit te proberen. Elke factie heeft per onderdeel unieke bonussen beschikbaar, waar je afhankelijk van het type strijd dat je levert, onderzoekspunten in investeert. Zit de lucht vol met vijandelijke vliegtuigen? Rust je landeenheden uit met luchtafweergeschut. Ruzie in ‘t water? Geef je ACU een torpedobuis. Het biedt een ouderwetse kijk op strategie en je moet goed afwegen wat je vroeg in het spel met je punten doet. Je kan echter je punten sneller verdienen door meerdere onderzoekscentra te plaatsen en je hoeft opties niet aan elkaar af te wegen omdat ja na een minuut of vijf toch genoeg punten hebt om die andere bonus te betalen.

Dus wat doet SupCom2 nu wél goed? Allereerst de gevechten: extremer, beter en vooral explosiever. Waar je in Supreme Commander 1 nog aan de hand van een flits en een geblakerd wrak moest concluderen dat die eenheid niet meer reageerde op je klikjes, overtuigt zijn opvolger met grote explosies waarbij de eenheid in stukken de lucht in vliegen. Ook de animaties zijn van hoog niveau, zoals uitklappend afweergeschut en druk bewegende fabrieken. Je hebt nu echt het idee dat ze aan de lopende band vechtrobots aan het lassen zijn. Maar laten we vooral de kracht van deze RTS niet vergeten: skirmish en online matches.

Het is overduidelijk; ook hier wil Gas Powered Games het tempo ophogen ten opzichte van zijn voorganger. De beschikbare slagvelden zijn kleiner en zowel de computergestuurde als online tegenstander leunen zwaar op het bouwen van Experimentals. Deze meestal gigantische eenheden hebben een evenzo grote impact op het spel. Nu zijn in Supreme Commander 2 speciale Experimental-gebouwen geintroduceerd, die op zichzelf een speciale taak kunnen hebben. De Cybran hebben bijvoorbeeld een Research Center dat veel sneller onderzoekspunten verzamelt en de UEF een kanon dat eenheden overal op de kaart kan ‘schieten’. Het beschermen van je basis zal mede hierdoor een nieuwe betekenis krijgen. De vijand kan immers binnen een kwartier een klein leger achter je basis schieten. De beide modi geven een aangenaam aantal opties om de game naar smaak aan te passen, waardoor je het tempo alsnog naar je hand kan zetten.

Met Supreme Commander en Forged Alliance vers in het geheugen, kan ik niets anders dan teleurgesteld zijn in zijn opvolger. Door de vele veranderingen is de voorheen unieke RTS veranderd in een dertien-in-een-dozijn strategiespel. De saaie campagne, het verdwenen micromanagement en de minder grote schaal geven het een leeg gevoel. Ondanks dat het researchmodel goed is uitgewerkt, maakt de vrijblijvende opzet en de mogelijkheid om het vergaren van onderzoekspunten te versnellen de game simpel. Als je fan bent van een oerdegelijke en snelle RTS, dan is er geen vuiltje aan de lucht. Ben je fan van Supreme Commander, dan is de kans groot dat Supreme Commander 2 teleur zal stellen.