CD: VA - Hardcore To The Bone XIV

Nikkita is een naam die de laatste tijd bij meerdere hardcore- én hardstyleproducties voorbij komt. De eerste cd opent met een track van de Art Of Fighters die ze vocaal ondersteunt. Het Italiaanse duo heeft met 'Symphony Of The Dead' weer een heerlijke melodieuze plaat gemaakt. Later komt 'Brace For Impact' nog voorbij, ook die track is meer dan de moeite waard. Wie van melodieuze hardcore houdt zit sowieso goed op deze cd, want met name als DJ D, Kasparov en Nosferatu zit dat wel snor. Deze laatste is de afgelopen tijd sowieso goed bezig, en dat horen we dan ook terug. Eerst samen met legende Ruffneck de plaat 'Soul Shock' en de soloproductienn 'Bloodlust'. Zijn naam komt nog een derde keer voor op de tracklist van het eerste schijfje, namelijk de track 'Requiem Of The Fallen' met Tha Playah. De zangbreak geeft kippenvel en de climax klapt er vol in. Wie liever wil raggen komt ook aan zijn trekken. Noize Suppressor staat bekend om het keiharde beukwerk. Zijn nieuwe track, 'Nobody Like's', voldoet daar uiteraard ook weer aan. Enige minpuntje is het door vele producers uitgemolken sampletje.

Ook het tweede schijfje wordt vocaal geopend door Nikkita. Deze keer met de heren van Endymion & The Viper. 'Sanity' is net als de openingstrack van de eerste cd een lekkere melodieuze plaat zoals we er wel meer kennen van deze mannen. Wat duisterder maar allesbehalve minder bruut is 'Why So Serious?' van Tha Playah. De track heeft inmiddels al op de nodige verzamelaars gestaan maar blijft na tientallen keren luisteren nog steeds een knaller. Een plaat die wat minder is, is 'Tonight' van Angerfist feat Crucifier. Nogal een eentonige, saaie melodie. Dat geldt niet voor 'When Angels Cry' van Nosferatu. Eén van de betere hardcorereleases van de laatste tijd. Een wat mysterieuze break, harde kicks en een brute climax. Kortom: helemaal goed. Het laatste deel van de cd is voor de echte rauwdouwers. Met een hoop 'Adrenaline' is het tijd om de speakers te slopen. Het tempo loopt op, de kicks worden harder en tot slot wordt nog even medegedeeld dat "Holland (nog steeds) GVD het hardste is!".

Maar in hoeverre is alles nieuw? De twee tracks van Masters Of Ceremony, 'A Way To Rfx' en 'Break' werden in september 2009 al op vinyl gereleased. 'Walking The Line' van Tha Playah is er eentje uit juli en twee producties van Nosferatu zijn afgelopen najaar al verschenen op de plaat 'Nocturnal By Nature', om maar een paar voorbeelden te noemen. Nieuw is in dit geval dus een redelijk ruim begrip. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat de producties slecht zijn, maar het past niet echt binnen het concept van de compilatie. Over het mixwerk niks te klagen, maar dat is natuurlijk ook niet heel raar met mannen van het kaliber Neophyte en Panic. Prima compilatie, een boel vette tracks maar nieuw: dat niet helemaal.