CD: The New Earth - Eurafricarabia
Na een minuut begint ‘Ali Baba' echt op gang te komen. Hij heeft zeker even de tijd nodig, maar dan heb je wel wat. Hij toont jazz, hij toont fusion en ook heeft ‘Ali Baba' een feeling wat terug lijkt te reiken tot een jaren '80-gevoel. Met de elektrische gitaar en de typische Arabische geluiden past alles erg goed bij elkaar. Waar heb ik het in godsnaam over? The New Earth Group heeft weer een nieuw album, namelijk Eurafricarabia.
De oplettende lezer kan uit de titel twee continenten en een gebied
halen, namelijk Europa, Afrika en Arabië. Op de cover van de cd zijn de
drie ‘locaties' met hun eigen specifieke voorwerpen, dieren en
personen, ingedeeld in de landgrenzen van ons kleine kikkerlandje. Het
is ook niet voor niets dat de New Earth Group (NEG) deze vier
‘locaties' heeft uitgekozen, want deze zijn ook zeker terug te horen
op de plaat. Track twee is al deels in de inleiding besproken, maar er
valt natuurlijk meer over te zeggen. Een dikke veertien minuten lang
krijgen je oren een orgie van percussie, gitaren, inheemse instrumenten
en toeters aan te horen. Denk aan een stereotype Arabisch nummer met de
geijkte trompettonen en gitaardeuntjes, maar dan met een dikke
fusionlaag er overheen gestreken. Van het zeer langzame begin bouwt de
track zich na anderhalve minuut op, knalt voor ongeveer tien minuten en
kakt aan het einde weer in om de laatste drie minuten in een jazzy rust
af te sluiten. De vaart die in de rest van de track voelbaar is wordt
ineens weer teniet gedaan door het zeer langdurig af te ronden met een
kalm deel.
Ook ‘Psycho Lover' kent exact hetzelfde. Lange opbouw,
knallen in het midden, te lang en rustig einde. Maar ook hier kun je in
het knallende deel weer een hoop leuks vinden. Het gitaarspel van
Vincent Matthias van Duin klinkt zowel chaotisch als geordend
tegelijkertijd, wat voor een glimlach op je gezicht kan zorgen. De
track ‘ÙH-LE', het op een na langste nummer van de plaat, laat je in de
(je raadt het al) lange intro mysterieuze klanken horen, gevolgd
door enkele akkoorden op de elektrische gitaar. In tegenstelling tot
andere nummers op het album is er zeer weinig opbouw op te merken in
het nummer. Het blijft allemaal op een lijn zitten en de lijn beweegt
zich nauwelijks naar boven.
Een klein uur word je vermaakt door het zevental. Bijzondere nummers zijn ‘Ali Baba' en ‘300 Watt Nighttime', maar zelfs voor een geoefend oor is de cd zeer uitdagend en soms zelfs lastig. Bijna nergens kun je echt een hoogtepunt van een nummer horen, iets wat het tempo van een band als The New Earth Group zelfs lijkt te belemmeren. Hou je van geordende chaos, zeer lange intro's en outro's of ben je gewoonweg nieuwsgierig na de guerillaoptredens van de The New Earth Group in 2008 en 2009, haal het album dan. Mochten geen van bovenstaande overeenkomsten bij jou passen, lekker laten liggen en doorlopen.
