Film: Lourdes

De niet-gelovige en van nek tot teen verlamde Christine (waarlijk subliem neergezet door Sylvie Testud) is met een groep bedevaartgangers in Lourdes. Tegen beter weten in hoopt ze dat de Maagd Maria haar zal genezen. Tot haar verbazing gebeurt op een gegeven moment het ongelooflijke: Ze kan zich bewegen! Maar zoveel gebeden als hierdoor zijn beantwoord, zoveel vragen worden hiermee opgeroepen. Zal de genezing blijvend zijn? Hoe zullen de andere, niet-genezen gehandicapten in de groep reageren? Wat zullen de pastoor en de begeleiding vinden? En, ook niet onbelangrijk, hoe zal de man met wie Christine meerdere malen oogcontact had, hierop reageren?

 Poster

 

De Heilige Geest, Jezus en Maria zitten bij elkaar. De Heilige Geest stelt voor om er een keertje gedrieën tussenuit te gaan, naar Bethlehem bijvoorbeeld. Jezus wil niet, hij is al zo vaak in Bethlehem geweest. De Heilige Geest oppert dan om Jeruzalem aan te doen. Jezus zegt dat hij ook deze stad al kent. De Heilige Geest denkt even na en zegt dan dat ze ook naar Lourdes kunnen gaan. Maria veert op en zegt “Lourdes, wat leuk, daar ben ik nog nooit geweest.” Zo verloopt een mop die in Lourdes verteld wordt ongeveer. De soms documentair aandoende film hemelt het geloof in wonderen en het geloof an sich niet op, maar maakt het ook niet belachelijk. Al zou een slecht verstaander over dat laatste anders kunnen denken.

 Wandelen

 

Het door regisseuse Jessica Hausner geschreven script is bijkans feilloos. Dat de genezing van Christine niet het eindpunt van de film maar juist het startpunt van een reeks interessante ontwikkelingen is, is een bijzonder vernuftige vondst. Verder heeft Hausner van alle karakters realistische personages gemaakt, wat vooral tot uiting komt in hun imperfecties. Zo sjanst Christine met een getrouwde man en is ze jaloers op mensen die niet verlamd zijn. Haar begeleidster Maria (Léa Seydoux) laat zich liever door een van de jongens begeleiden in plaats van Christine te begeleiden. En de priester (Gerhard Liebmann) kan niet verklaren waarom de ene persoon wel, en de andere niet genezen wordt en maakt zich ervan af met wat algemeenheden over God en zijn overbekende mysterieuze wegen. Deze veelal kleine tekortkomingen geven de personages wat meer diepte en werken clichévermijdend.

 Christine

 

Dankzij het sterke en genuanceerde scenario en een toprol van Testud weet de film alle eventuele obstakels te omzeilen. En dat is knap, want er zijn valkuilen genoeg voor een verhaal over een bedevaart naar Lourdes: Een film is te sentimenteel als iemand – Halleluja! – plotsklaps genezen wordt, te dor als hij niet relativeert, te plat en te kort door de bocht als gesteld wordt dat geloof in wonderen iets is voor idioten en te voorzichtig als de makers niemand voor het hoofd willen stoten. Lourdes is goddank geen van alle.