Silent Hill: Shattered Memories

De Silent Hill-serie jaagt gamers al sinds 1999 de stuipen op het lijf. Ik weet nog goed dat ik Silent Hill 4: The Room speelde. De schijterd die ik toen was kon de game niet uitspelen zonder dat daar een hartaanval aan vast zou zitten. Vorige week viel er een vreemd doosje bij mij op de deurmat. Op de voorkant stond een eng, spookachtig en bevroren meisje op een schommel. Daarboven stond Silent Hill: Shattered Memories voor de Nintendo Wii. Tijd om niet alleen deze game te testen, maar ook mijn stalen zenuwen. Bij het opstarten van de game verschijnt de tekst 'Je hebt nunchuck' op het scherm alsof het een ziekte is. De game weet mij al bang te krijgen voor ik me in het hoofdmenu bevind...

Silent Hill: Shattered Memories begint met een scene die opgenomen lijkt te zijn met een eenvoudige videocamera. Vader en dochter zijn vrolijk de auto aan het inpakken en vertrekken naar een pretpark. Al snel schakelt het beeld over naar een psychiater die vanuit het beeldscherm naar mij kijkt. Ik zit in zijn kamer, op zijn stoel; er is iets mis met mij. In Silent Hill: Shattered Memories zitten een aantal van dit soort onderdelen. De vreemd ogende psychiater bombardeert je met vragen waarop jij ja of nee moet beantwoorden door de Wii-controller heen en weer te bewegen en geeft je vreemde opdrachten zoals het inkleuren van een kleurplaat. Deze onderdelen zijn er niet alleen om je onder druk te zetten en om een onprettig gevoel bij je achter te laten, maar zullen ook de loop van de game veranderen. Deze veranderingen vinden plaats in het gedrag van sommige karakters, maar opent ook andere speelbare omgevingen in de game. Zelfs het voorkomen van de monsters wordt aangepast aan de profielschets die de psychiater van je maakt. Dit vergroot de replay-waarde aanzienlijk, maar ook de drang naar het experimenteren. Ben jij bijvoorbeeld seks-gericht, dan zal de politieagente die je tegenkomt een verdomd geil pakje aanhebben.

Na mijn eerste bezoek aan de psychiater gaat er iets mis. Harry Mason verliest de controle over het stuur en crasht. Als hij bijkomt is zijn dochter, die met hem meereed, verdwenen. Gewapend met een zaklamp gaat hij het spookachtige stadje in om zijn dochter terug te vinden. Klinkt dit tot nu toe bekend? Dat zou heel goed kunnen, want de originele Silent Hill vertelt een gelijksoortig verhaal. Ik wandel nog altijd als Harry Mason door het stadje wanneer ik leer om mijn telefoon te gebruiken. Deze telefoon speelt een belangrijke rol in de game. Zo kun je dingen zien via de camera op de telefoon die je anders niet zou zien. Kom je in de buurt van een plek waar zich iets vreemds heeft afgespeeld, dan begint je telefoon als een gek te trillen en te loeien. Het leuke hieraan is dat de Wii-controller dan functioneert als telefoon. Wanneer je gebeld wordt, houd je de controller bij je oor om te kunnen horen wat er gezegd wordt. Dit is wat mij betreft één van de leukerefuncties die ik de afgelopen tijd voorbij heb zien komen.

Silent Hill zou geen Silent Hill zijn als er geen vreemde monsters in voorkomen. In Silent Hill: Shattered Memories zijn deze goed vertegenwoordigd en vooral in de eerste uren zal jij je erg kwetsbaar voelen. De enige manier om dan te ontkomen aan deze monsters is je ballen uit je lijf rennen. Het is wel jammer dat de monsters niet van hetzelfde niveau zijn als in voorgaande Silent Hill-games. Zo nu en dan zal je ook een puzzel tegenkomen. In de meeste gevallen moet je een deurtje openen of iets omdraaien om een sleutel te vinden. Wederom wordt er hiervoor leuk gebruik gemaakt van de Wii-controller.

Grafisch wist deze game mij aangenaam te verrassen. De game ziet er erg mooi uit en vooral de lichteffecten van je zaklamp wanneer je je een weg door een donker bos waant komen erg mooi uit de verf. Met je zaklamp schijnen in een Wii-game is nog nooit zo leuk geweest, en het komt dan ook perfect tot zijn recht met de scherpe controls van Shattered Memories. Zo is er een knop om even vlug achter je te kijken wanneer je in een benarde situatie terecht komt, maar kun je ook direct omdraaien om de andere kant op te rennen. Het niveau van detail is in vele gevallen ook erg hoog. Posters op de muur bevatten daadwerkelijk tekst in plaats van een vage waas. Hier en daar zijn de animaties wat houterig, maar dat neemt niet weg dat Silent Hill: Shattered Memories een prachtige, beklemmende atmosfeer neerzet. Silent Hill voelt als een stadje terwijl je met Harry door restaurantjes en scholen wandelt, maar ergens voel je dat er iets goed mis is. Vooral de verlaten school was erg tof om te verkennen. Het was niet nodig, maar de mogelijkheid brengt de game tot leven. Zo heb ik, in plaats van direct naar mijn doel te lopen, een omweg genomen via de biologielokalen en de astronomieruimte waar ik respectievelijk een kikker open heb gesneden voor een leuke collectible en de geprojecteerde sterrenhemel aangezet om naar de grote beer te kijken.

Conclusie
Silent Hill: Shattered Memories is een welkome toevoeging in de schaarse collectie aan horrorgames voor de Wii. De game houdt je aan de buis gekluisterd voor een uur of zes. Dit is niet erg lang, maar door de veranderingen die plaats vinden door het psychologische rapport dat gemaakt wordt, is het zeker de moeite waard om de game nogmaals te spelen. Verken je de eerste keer uitgebreid alle omgevingen –wat ik zeker aanraad-, dan kun je er zelfs nog een paar uurtjes bij optellen. Grafisch zit de game goed in elkaar en het is duidelijk dat de ontwikkelaar hier veel aandacht aan heeft besteed. Is het de beste Silent Hill game tot nu toe? Nee, maar het is er zeker één die Wii-gamers een kans moeten geven.

Gespeeld op: Nintendo Wii