S.T.A.L.K.E.R.: Call of Pripyat

S.T.A.L.K.E.R. is zo'n game die me meerdere speelsessies heeft gekost om echt te begrijpen waar het allemaal over gaat. De sfeer die de game naast het verhaal neerzette was voor menig FPS-fan heel andere koek, en het heeft me ondanks de vele bugs een aparte ervaring meegegeven. Ik was daarom erg benieuwd of Call of Pripyat hetzelfde gevoel bij me kon oproepen.

Het verhaal is voor de doorsnee gamer zonder voorkennis aardig verwarrend; het helpt ook helemaal niet als de releases van deze drieling chronologisch door elkaar lopen. Call of Pripyat (CoP) speelt zich af na Shadow of Chernobyl, en Clear Sky ervóór. In CoP wordt ervan uitgegaan dat C-Conciousness vernietigd is door Strelok (je speelde hem in Shadow of Chernobyl).  De grote macht achter de zone bestaat dus niet meer, en de huidige regering besluit om de Tsjernobyl-kerncentrale weer over te nemen. Ze sturen een kleine vloot helikopters maar één voor één worden ze om onbekende redenen neergehaald. Hier komt eindelijk de speler aan de beurt; als Major Alexander Degtyarev (een militair dus) moet jij uitvinden waarom. Vermomd als Stalker word je aan de rand van de zone gedropt.

Na een korte en nogal vage intro word je abrupt in het spel gezet. Uitgerust met een beetje voedsel, een paar healthkits en een stel wapens moet je jezelf maar zien te redden. De zone, die zich nu voor je uitstrekt, is een vrijwel onherbergzaam gebied rondom de kernreactor en in elk donker hoekje schuilen angstaanjagende mutanten en dodelijke anomalies. Ook de verschillende facties rondzwervende mensen zoals Freedom en Monolith zijn weer van de partij.
 Wat opvalt is dat er eigenlijk vrij weinig is veranderd. Als je rondkijkt heb je het gevoel dat het zelfs een beetje kaal en leeg aandoet. Als ik echter naar het inventoryscherm kijk zie ik wel wat verschillen met zijn voorgangers; dit werkt een stuk logischer. De wapens en uitrusting hebben een soort gezondheidsbalkje gekregen waarmee je sneller kan zien in wat voor staat ze zijn (en in de zone gaat alles heel snel kapot). Nieuw zijn ook de waarschuwingsicoontjes, een geluidsmeter en zichtbaarheidsindicator in je HUD. Ook zijn er vier aanpasbare shortcuts geïntroduceerd, waarmee je de F1 tot F4-toets kan indrukken om een healthkit of wat verband te gebruiken.

De hoofdmissie staat best stevig in zijn schoenen en biedt een degelijke maar niet al te grote uitdaging. Er zijn meer dan genoeg boeiende sidequests beschikbaar bij de vele NPC’s in de zone. Al deze uitstapjes zijn natuurlijk gevaarlijk, wat zijn tol eist van je uitrusting. Munitie en het onderhouden van je wapens is namelijk duur en om dat te bekostigen moet je wederom geld verdienen. Goede bronnen van inkomsten zijn het verkopen van wapens, questbeloningen en natuurlijk de Stalker-eigen Artifacts, vervormde objecten die ontstaan zijn in anomalieën en speciale krachten hebben. Net als in Clear Sky moet je eerst je artifactdetector tevoorschijn halen die aangeeft waar ze zich bevinden voordat je ze überhaupt kan zien. Door bouten te gooien naar de anomalieën baan je een veilige route naar zo’n kostbaar artifact. Inderdaad, de anomalieën die we kennen van de vorige games zijn er weer, maar daar is alles mee gezegd. In CoP zitten ze ook een stuk dichter bij elkaar en op plekken aangegeven op de kaart - waardoor je soms naar hartelust kan sprinten zonder bang te zijn verrast te worden door zo’n dodelijke val. Dat is jammer, want de sfeer van S.T.A.L.K.E.R. was vooral gebaseerd op het onverwachte en leunde zwaar op je eigen voorzichtigheid.