Boek: Weis & Hickman: De Drakenschepen (deel 1: De Beenderen van de Draak)
De Drakenschepen.
Boek 1: De Beenderen van de Draak.
Skylan Ivorson is een zeerover, een held, de zoon van het stamhoofd en hij is gezegend door de god van de oorlog. Hij heeft alles wat zijn hart begeert, maar aan de horizon vormen zich duistere wolken. De toekomst heeft andere plannen met Skylan Ivorson.
De oude goden zijn in een woeste strijd verwikkeld met een jongere generatie, en ze dreigen de strijd te verliezen. De draken bieden de oplossing, een wapen waar ze hun voordeel mee kunnen doen, en mogelijk de oorlog kunnen winnen. De Vijf Beenderen van de Vektia-draken, verborgen uit het zicht, moeten gevonden worden wil de oude garde overleven.
Aan Skylan de eer om deze vijf artefacten te vinden.
Dat is het verhaal van De Drakenschepen in een notendop. Een held die op zoek moet gaan naar een mythisch voorwerp om de wereld te redden van de ondergang, niet bepaald origineel, zeker niet voor het genre. Goden en draken die oorlogen voeren, stoere mannen met grote zwaarden, we hebben het allemaal al eens eerder gezien. De Drakenschepen biedt op het eerste gezicht dan ook niet veel nieuws.
Het zijn de namen van de schrijvers die de doorgewinterde lezer als eerste zal opmerken: Margaret Weis en Tracy Hickman. Deze twee zijn het brein achter de befaamde Deathgate Cycle (De Poort des Doods Cyclus) en hebben een indrukwekkende reputatie binnen het genre op weten te bouwen.
Die reputatie maken ze niet waar met hun nieuwste serie, dit eerste deel komt traag op gang. Het blijft hangen in momenten die niet belangrijk zijn voor het verhaal dat de schrijvers beloven te vertellen. Vooral de eerste helft vraagt veel van de lezer, je kauwt je door heel wat pagina’s heen voordat je eindelijk een stuk tegenkomt waarvan je weet dat het belangrijk is. Pas in de tweede helft begint het verhaal op gang te komen.
Dat brengt me op het volgende punt: de hoofdpersonen. Het zijn er een aantal, maar de onbetwiste held van het verhaal, Skylan, is een gruwelijk egocentrische kwal. Hij komt over als kinderachtig, verwend, eigenwijs, en arrogant. Dat helden het moeten hebben van hun zwakke kanten, van de dingen die hen menselijk maken, zal niemand betwisten, maar Skylan maakt het toch wel heel erg bont. Het is overduidelijk welke route Weis & Hickman hebben gekozen voor Skylan’s ontwikkeling, maar in dit eerste boek komt die ontwikkeling nauwelijks op gang. Het is bijna problematisch als je geen greintje sympathie kan voelen voor de gekozen held als deze je eindeloos op je zenuwen werkt.
De wereld waarin deze nieuwe cyclus zich afspeelt is grimmig. Het is geen wonderlijk oord waar je bij weg kan dromen. Het is een smerige wereld vol modder, bloed, en leed. Dat kan een sterk punt zijn, het fantastische element is niet zo duidelijk aanwezig, geen kristallen torens aan de horizon terwijl tovenaars met punthoeden wild met hun handen staan te zwaaien. Het kan ook het verhaal tegenwerken, zonder een levendige omgeving ebt de interesse in deze nieuwe wereld al snel weg, en is het niets meer dan een vluchtige gedachte. Het bouwen en presenteren van een vreemde wereld waar vrijwel alles mogelijk is, is altijd een van de sterkste punten geweest van het genre. Weis & Hickman hebben daar maar wat veel gebruik van gemaakt in het verleden. Hier kiezen ze voor een soberdere route.
Het is moeilijk om een oordeel te vellen over een boek dat eigenlijk niet op zichzelf kan staan. Het verhaal is nog maar net begonnen, de helden zijn nog maar net geïntroduceerd en moeten nog aan hun reis beginnen, we hebben nog maar een klein stukje van de wereld gezien.
De Drakenschepen is bij lange na niet het beste werk dat Weis & Hickman ons hebben geleverd, maar het heeft potentieel. Wie weet, misschien hebben ze van hun fouten geleerd en is het tweede deel wat vlotter geschreven. Misschien ontwikkelt Skylan zich tot een personage die je niet wil kielhalen, en met een beetje geluk krijgen we ook meer te zien van de wereld waarin alles plaatsvindt.
