CD: In Vain - Mantra
De titel Mantra doet mij meteen denken aan het meesterwerk van de veganisten van Shelter destijds. Deze release is echter van het Noorse In Vain en heeft muzikaal weinig te maken met straight edge. Het gaat hier om progressieve metal met doom/death/black als uitgangspunt. Spiritueel gezien moet deze nieuwe cd kennelijk wel in hetzelfde daglicht gezien worden als de hara krishna hardcore punk van Ray Cappo. Ik heb de teksten van In Vain niet nagelezen, want het gaat hier voornamelijk om de muziek.
De opener 'Captivating Solitude' begint relaxt en valt gelijk lekker zwaar in met goede grunt(s) erbij. Na zo'n drie minuten denk ik, okay, waar gaan we heen. Nou, gewoon tot 7:01 in hetzelfde ritme en dat blijkt wel heel lang, heel monotoon te zijn. Het wordt even onderbroken door een op zich wel leuke psychedelisch symfonische partij erin. Beetje Meshuggah-achtig, maar wanneer die band eentonig speelt, klinkt dat juist niet zo. Het tweede nummer dan, tja, wel een degelijk doom nummertje, maar waarom dan weer 7 minuten lang, behalve symboliek wellicht? Het wordt pas na vijfenhalve minuut echt interessant wanneer er weer beetje halve maten worden gespeeld. Er is geen titeltrack, maar nummer drie 'Ain't no lovin' komt in de buurt. Een mantra opgelepeld door de zanger geïnspireerd door indianengezang. Het is met 1:50 natuurlijk een verre schim van Tool's 'Lipan Conjuring'. Dat nummer is zoveel gedubt en achterstevoren opgenomen dat het echt spiritueel begint te worden.
Terug naar deze cd. De meditatie van nummer drie zorgt er wel voor dat ik bij het vervolg 'On the Banks of the Mississippi' in een complete lethargie verzeild raak. Het volgende nummer start meteen weer met een slaapverwekkend intro, maar, eindelijk op dat, wederom symbolische, vijfde nummer komt de cd na 1:04 tot leven. De eerste echte tempoversnelling hoor je dus op 'Dark Prophet, Dark Days'. Maar we moeten er wel ruim 9 minuten doorheen, en met veel knustelwerk herstelt In Vain de compositie toch nog aardig en op z'n Opeths.
Helaas krijgen we daarna weer een poging om 'Lipan Conjuring' te evenaren, bij In Vain heet het dan 'Wyakin (The Guardian Spirit of The Nez Perce)'. Op de helft van het nummer klinkt alles wel best, lekkere dubbele bassdrum en gitaarsolo. Maar dan gaan ze toch weer drie minuten lang Opeth heel slecht imiteren zoals ze in volle glorie doen op 'Circle Of Agony', dat uiteindelijk nog het beste nummer van de cd blijkt te zijn.
Poef, ik was al afgehaakt, maar nu staat het elf minuten durende 'Sombre Fall, Burdened Winter' op het programma. Inderdaad, ik verlang nu ook acuut naar een nieuwe ijstijd. Het wordt mij echt te veel. De afsluiter is dan weer een indianengezang vs country waarbij de nieuwe Tammy Wynette van stal is gehaald. Het wordt zo waar ook nog lachwekkend.
Nu ik deze cd heb gehoord, waren mijn verwachtingen vooraf zeker te hoog gespannen. Ik wil hem snel vergeten. Jammer, mij stond bij dat hun debuut zo aardig was.
Tracklisting:
1) Captivating Solitude (7:01)
2) Mannerfall (7:03)
3) Ain't No Lovin' (1:50)
4) On The Banks Of the Mississippi (8:09)
5) Dark Prophet, Black Hearts (9:25)
6) Wyakin (The Guardian Spirit Of The Nez Perce) (9:19)
7) Circle Of Agony (09:03)
8) Sombre Fall, Burdened Winter (11:16)
9) Wayfaring Stranger (3:19)
Check onderstaande sites voor meer info:
