Film: A Single Man
Hoe kom je de dag nog door als na jaren lief en leed gedeeld te hebben met je geliefde, deze sterft? Een gedachte-experiment dat iedereen wel eens heeft uitgevoerd, wordt voor de universitaire docent George bittere realiteit. Zijn vriend Jim is namelijk daags tevoren door een ongeluk om het leven gekomen en George is volkomen lamgeslagen. A Single Man speelt zich af op 30 november 1962 – een maand na de Cubacrisis - en volgt George een dag lang. Een etmaal dat onder andere bestaat uit college geven, een afspraak met zijn beste vriendin Charley en veel herinneringen aan Jim. Maar vooral een dag waarin George wil ontsnappen aan de ellende en leegheid van zijn bestaan en vastbesloten is dat vandaag anders gaat zijn.
Colin Firth is uitmuntend als de door een hel gaande George. Wanhoop. Pijn. Een enorm gevoel van leegte en nutteloosheid. Het zit allemaal ongeforceerd en goed gedoseerd in het ongekunstelde spel van Firth. De Golden Globe-nominatie is dientengevolge meer dan terecht. Hetzelfde geldt voor Julianne Moore die Charley speelt. Ondanks het feit dat de film draait om George en zijn leed (hij zit in nagenoeg elke scène) blijft ook het karakter van de melodramatische Charley niet eendimensionaal. Ze is buitengewoon eenzaam en al jaren heimelijk verliefd op George. Ook geïnteresseerd in George is Kenny (gespeeld door Nicholas Hoult), een zichzelf ontdekkende student van George. Hoult speelt niet slecht, maar het concept van de onzekere jonge jongen die iets van zichzelf herkent in de eenzame man van middelbare leeftijd voelt te obligaat aan om echt te kunnen boeien.
Naast de doorleefde rol van Firth en de eveneens puike prestatie van Moore, valt vooral het kleurgebruik van cameraman Eduard Grau op. De kleuren lopen namelijk synchroom met de emotionele staat van George. Als hij 's ochtends opstaat en zich totaal miserabel voelt, is het beeld vooral grijs. Op de momenten dat George geniet van de kleine dingen des levens, wordt ook het beeld kleurrijker. Wat verder in het oog springt is de look van de film. Deze is van dien aard dat je meteen zou geloven dat debuterend regisseur en modeontwerper Tom Ford deze film in de jaren zestig van de vorige eeuw heeft gemaakt. Zo wordt er door Grau gebruik gemaakt van het ouderwets aandoende technicolor en heeft production designer Dan Bishop er zorg voor gedragen dat de enscenering erg authentiek aandoet. Niet voor niets is hij ook de production designer van de in dezelfde tijd spelende televisieserie Mad Men. Als klap op de vuurpijl kan Kenny's aantrekkelijke vriendin Lois zelfs prima doorgaan voor filmicoon Brigitte Bardot aan het begin van de jaren zestig.
Ford debuteert op het hoogste niveau met een uitermate universeel thema dat de kijker eraan wil herinneren dat de kleine momenten in het leven de groots(t)e momenten zijn. De hoge kwaliteit is vooral te danken aan Firth die de film draagt en zich, net als Moore, niet laat verleiden tot vals sentiment. Dit verhaal over liefde en eenzaamheid zal dan ook velen, zo niet allen, ontroeren.
