CD: Susan Boyle - I dreamed a dream
Zes komma twee miljoen. Dat is het aantal exemplaren van I dreamed a dream dat vorig jaar wereldwijd van eigenaar wisselde. Het gevolg? Het is meteen de meest verkochte plaat van 2009. Eind vorig jaar – net op tijd voor de kerstdagen – lag het debuutalbum van de Britain’s Got Talent-deelneemster in ons kikkerlandje in de schappen. De bekende Schotse moet het niet van haar looks hebben, maar is het album qua sound wel de moeite waard?
Deze vraag vraagt om een onderbouwd antwoord, maar tijdens het luisteren naar de plaat dwalen mijn gedachten af. Wie had een paar jaar geleden gedacht dat een niet-zo-aantrekkelijke Schotse kerkvrijwilligster ooit eens internationale toppers als Lady GaGa en The Black Eyed Peas zou verslaan als het op platenverkoop aan zou komen? Boyle bewijst met haar album maar weer eens dat een leuke snoet en goed in het gehoor liggende popmuziek niet de basis-ingrediënten voor een succesalbum zijn.
Maar het zijn volgens mij ook niet de gevarieerde en toegankelijke nummers op Boyles album die voor de recordverkopen zorgen. Niet dat er wat mis is met haar vertolkingen van ‘Wild Horses’ van de Rolling Stones, ‘You’ll See’ van Madonna, het musicalnummer 'I dreamed a dream', de jazzklassieker 'Cry me a river' of de kerstkraker 'Silent Night', maar de collectie tracks op zich maken het album niet echt bijzonder.
Wat is dan het geheim van Susan Boyle? Waarom vliegt haar plaat de winkels uit? Het antwoord is niet moeilijk. Haar album is als een ludiek t-shirt met een exotische plaatsnaam, het is een tastbaar bewijs dat een blijvende herinnering vormt aan een internetfenomeen dat het afgelopen jaar de wereld overmeesterde. Weinigen zullen haar auditie in de Britse talentenjacht niet één of meerdere keren op YouTube hebben bekeken. En velen zullen zich de verbazing nog kunnen herinneren.
Dat vreugdevolle gevoel van verwondering vervliegt echter snel, misschien nog wel sneller als de gemiddelde hype op internet. Hier biedt de plaat van Boyle uitkomst. Als de pc uitgaat, blijft haar album namelijk bestaan. Het vindt zijn weg in vele cd- en mp3-spelers ter wereld en wordt gedraaid op plekken waar YouTube tot op heden nog geen voet aan de grond heeft gekregen. Het geeft alle al-dan-niet-lelijke eendjes ter wereld ongemerkt een beetje hoop en inspiratie. En is 'I dreamed a dream' bij vlagen geen lijflied van ons allemaal?
Kortom: het album is onlosmakelijk verbonden met de hype. Misschien houd je wel van haar stem? Wellicht wil je je af en toe nog eens een beetje laten verrassen door Boyle? Of zou je je kinderen en kleinkinderen later willen vertellen over een rare Schotse die de wereld in 2009 veroverde? In deze gevallen is dit album de moeite waard. Kan Boyle je echt helemaal niets schelen? Laat de plaat dan gerust liggen...
