CD: A Place To Bury Strangers - Exploding Head
Mocht het zo zijn dat je je gehoor half kwijt bent geraakt na al het vuurwerkgeweld de afgelopen week (er zijn altijd wel van die tokkies die vuurwerk naar andere mensen gooien bijvoorbeeld), dan is er een ideaal plaatje op de markt. A Place To Bury Strangers houdt van hard namelijk, zeer hard wel te verstaan. De band is niet voor niets omgedoopt tot "de luidste band van New York" door verschillende critici.
Twee jaar geleden kwam de groep al met een overrompelende bak herrie aan zetten en nu is het tijd voor een opvolger, Exploding Head. Een plaat die in het verlengde ligt van het debuut, al zij het met wat minder krakende en snerpende noise invloeden waardoor de vocalen wel een stuk beter tot zijn recht komen. Vergis je niet, er is nog steeds een hoop noise te vinden op deze schijf, maar het geheel komt gebalanceerder over dan voorheen. Het geluid is wijds, een eenzame band in een schemerige loods. Echoënde golfplaten, slijpende tollen en metalen buizen die tegen elkaar aan beuken. Noise met een industriële en grauwe tint, shoegaze met ballen.
Oliver Ackermann (gitaar/zang), Jono MOFO (bass) en Jay Space (drums) zorgen slechts als trio voor de muur van geluid. Krachtige drones, vette percussie, dikke baslijnen en gitaareffecten waar je U tegen zegt vuren uit je speakers. Ackermann laat horen dat hij een kunstenaar is in het maken van gitaarpedalen en zal zijn halve inventaris van zijn bedrijfje (Death By Audio) wel gebruikt hebben in het opnameproces.
De plaat trapt vrij toegankelijk af met 'It Is Nothing' en 'In Your Heart'. Donkere jaren tachtig sfeerbeelden zoeven voorbij, vooral in de laatstgenoemde track. Wellicht is het wat soft voor de liefhebbers van het debuutalbum, maar dat trekt wel bij. 'Lost Feeling' loopt al wat harder van stapel en ondanks het olijke Americana introotje heeft 'Deadbeat' een hele gemene uppercut. Ook 'Ego Death' begint rustig en een indrukwekkende opbouw draagt bij aan de spanning die het nummer achter zich aansleept. Maar mijn god wat een eruptie van noise en industrial! In tegenstelling tot vele albums waar het einde vaak afzwakt, word je hier getrakteerd op twee hoogtepunten. De titeltrack en 'I Lived My Life To Stand In The Shadow Of Your Heart' zijn verslavend, kil, manisch en gespierd. Een sterk einde van een zeer solide plaat!
