Concertverslag: Arch Enemy
Het is vrijdag 11 december en het ziet zwart bij de Melkweg. Arch Enemy staat op het programma, met een voorprogramma van maar liefst drie bands. Door honger en late werktijden missen we de eerste twee, maar gelukkig maakt een kwartiertje Destruction genoeg sfeer los om meteen in de stemming te zijn. Brute Duitse thrash is het, gemaakt door slechts drie mannen die overigens nog samen met de inmiddels voor FOK! bekende Obeah hebben getoerd. Leuk als het moge zijn, iedereen komt natuurlijk voor Arch Enemy. Wanneer Destruction het podium verlaat, neemt dan ook de drukte en verheugde spanning toe. De sfeer is uiterst vriendelijk en uitgelaten, wat resulteert in een enorme gooi-match met plastic bekers. Van en naar de balkons, dwars door de zaal, het zou iedere høkende Achterhoeker doen wensen dat ze erbij waren.
Bier en tieten!
Tijd voor de hoofdact. Men neme vier mannen en een vrouw, marineren dat in een sausje van Zweedse melodische death metal met een flinke dosis thrash. Plaats dat vervolgens op een podium zonder decor omdat ze dat zijn vergeten in Zürich en laat de zangeres met de billen schudden ter compensatie. Succes gegarandeerd. Female fronted metal inderdaad, voor wie nog niet op de hoogte was. En dan niet het soort zoetsappige gothische metal, maar het echte gruntwerk. Mijn god wat een wijf. Mannen willen haar, vrouwen willen haar zijn. Het contact met het publiek is leuk, er wordt wat gekletst maar niet te veel om storend te zijn. Zo vertelt Angela Gossow dat ze van Amsterdam houdt en vooral van de uitgebreide vegetarische menu-opties in ons land. Na recentelijk in Spanje geweest te zijn waardeert ze het extra en verontschuldigt ze zich vast voor het eventueel onderkotsen van het publiek, omdat ze zich zo volgegeten heeft. Ze bedankt ook uitgebreid wanneer ze twee houten tulpen aangereikt krijgt, hoewel ze liever toch 'die andere bloemen' zou krijgen, de rookbare. Overigens heeft haar zus die in de tuin staan (wiet, niet tulpen). Verder zijn we uiteraard een geweldig publiek en blijkbaar zien we er ook uit alsof we onze laatste centen hebben uitgegeven voor de concertkaartjes. Niet helemaal wetende of we er zo pauperig uitzien storten we ons toch maar vol overgave in het muzikale geweld. Met een biertje, uiteraard.
Pitten en aanstekers
Geweld is er genoeg. In het midden van de zaal is al vanaf het voorprogramma een aardige pit gaande die alleen maar groter wordt naar gelang de avond vordert. Een gezette gozer met blond haar in een staartje draagt een zwart t-shirt met daarop 'pit crew' en hij doet zijn zelf toegewezen positie eer aan. Hij pakt een gast op met haar wat een hoog Legolas-gehalte heeft alsof hij een bruid over de drempel wil dragen en beukt met hem de pit door. Klasse. Wat ook klasse is, zijn de solo's die worden gegeven door de drummer en beide gitaristen. Buiten het feit dat het de rest van de band even een adempauze geeft, is het ook voor het publiek een rustpunt. Bij de laatste solo worden zelfs aanstekers tevoorschijn gehaald. Wat een contrast en ook, wat een kwaliteit aan techniek stellen ze zo schijnbaar moeiteloos ten toon.
Reputatie
Juist nu de lichtshow was vergeten (en je daarom godzijdank eens geen drie dagen last had van de stroboscopen), kwam het er op aan om de techniek te laten zegevieren. Hoewel de technicus van de Melkweg er alles aan deed om toch nog behoorlijke lichteffecten te produceren, moest de muziek nu toch echt het feest maken. De laatste albums beginnen wellicht wat op elkaar te lijken, maar door de nummers steeds weer zo goed neer te zetten, hebben ze inmiddels een enorme reputatie als 'live-act' verworven, die ook deze avond weer werd waargemaakt. Buiten kijf, dat Michael Amott met zijn vliegensvlugge vingerwerk een wereldgitarist is. Hij heeft niet alleen een behoorlijke staat van dienst, maar ook liggen hele muziekwinkels ter wereld vol met zijn eigen gitaar, ESP Ninja! Broer Chris, die dat niet heeft, speelt niet veel slechter. Met hun (twin)solo's schudden ze een duizelingwekkend aantal toonsoorten uit de mouw. De grootste meezinger, 'We Will Rise', geeft nogmaals aan hoe melodieus het wel niet is.
Weemoed
Uiteraard komt er nog een toegift met daarna een boel gegooi van spullen het publiek in. Drumstokjes, plectrums, bierblikjes... alles wordt gretig in ontvangst genomen. Ondertussen gaat een groot deel van 't volk al richting garderobe, waar de moshpit dunnetjes wordt overgedaan. Een rij of vijftien dik staat tegen de balie van de garderobe aan geplet, in een opperst jolige sfeer. Met onvervalst Brabants accent roep een naburige klemzittende metalhead: "Vroeger ging het allemaal anders! Vroeger, toen seks nog vies was en de lucht nog schoon. Toen je poep nog met een lange 'oe' schreef!". En zo is het, hoewel niemand die avond Arch Enemy had willen inruilen voor de weemoed van de tijd dat de euro nog van hout was.
Setlist
The Root Of All Evil
The Immortal
Revolution Begins
Ravenous
Blood On Your Hands
My Apocalypse
Demonic Science
Dead Eyes See No Future
Drum Solo
I Will Live Again
Bury Me An Angel
Taking Back My Soul
Chris and Michael Guitar Solo
Dead Bury Their Dead
We Will Rise
Snow Bound
Nemesis
Fields Of Desolation [PA]
Links
Website Arch Enemy
Het FOK!-Muziekforum
