CD: Editors - In This Light And On This Evening
Volgens de zanger van de Editors, Tom Smith, heeft de nieuwe plaat In This Light And On This Evening Londen nodig gehad. Het zijn als het ware de longen van het album, waarvan je de adem voelt in het geluid. De metropool diende velerlei als inspiratiebron. "I actually think it's in every song. In the right time and place, in the right light and on the right evening, something you have seen 1,000 times before can still take your breath away whilst the background of electronic whirrs and hums that run under many of the tracks mimic the constant background noise of the city," aldus Smith.
Die laatste zin verraadt stiekem al veel over het derde album van de Editors, een album dat eigenlijk bepaald of je de status als veelbelovend echt verdiend hebt en door kan zetten. Na een derde goede album begin je bij de grote jongens te horen. Smith laat het achtergrondgeluid van elektronische geluiden en gezoem vallen in zijn zin. Dat dit van belang is blijkt uit het feit dat de band geen gitaar heeft aangeraakt tijdens de opnamen van deze plaat. De synths nemen de overhand en de Editors slaan, om in hun Streetviewsfeer te blijven, een nieuwe weg in. Een nieuwe manier van werken was nodig om een derde album mogelijk te maken. De band laat zien ook in deze instrumentale bezetting bij de muzikale elite te horen.
Voor wie de single 'Papillon' al gehoord heeft, weet dat de heren de spijker op zijn kop kunnen slaan. Meermaals zelfs en met zulke doelgerichtheid dat elke slag raak is. 'Papillon' is als een virus dat zich in je nestelt dat bij elke draaibeurt actief wordt. Aanstekelijk, meeslepend, hypnotiserend en zo eighties als schoudervullingen en felgekleurde beenwarmers. Hitgevoelig met een alternatieve grauwe tint. De rest van de plaat verandert nauwelijks iets aan het kleurenpalet. Grauw en grijs, melancholisch en sardonisch. Vergeleken met 'Papillon' wordt het palet alleen nog maar donkerder. Soms ingetogen ('The Big Exit') en soms zo manisch ('Eat Raw Meat = Blood Drool') alsof het een zwart-wit versie van One Flew Over The Cuckoo's Nest betreft. Het is geen geluid dat liefhebbers van de eerste twee platen zal afschrikken, sterker nog, deze aanpak zal resulteren in nog meer omarmingen.
De overrompelende start van het album ('In This Light And On This Evening', 'Bricks and Mortar' en 'Papillon') is van onwaarschijnlijke schoonheid. De opener is pastoraal, bloedstollend en bijna occult, één van de beste tracks die de Editors tot nu toe maakten. 'Bricks and Mortar' gooien Depeche Mode in het recept en is een stuk lichtvoetiger dan de titeltrack, maar suïcidaaltjes zullen nog steeds naar een scheermesje grijpen bij het horen van dit nummer.
Iets later ruilt 'You Don't Know Love' Depeche Mode in voor New Order, maar zingt Smith nog steeds alsof Ian Curtis zijn tweelingbroer is. In 'The Big Exit' zijn het niet de vocalen van Smith, maar pompt de percussie het stroperige bloed door het duistere hart. Manische trekjes à la de gecompliceerde Radiohead-platen steken de kop op. In 'The Boxer' laten de heren zelfs een klokkenspel kil en eng klinken, dat wil toch wat zeggen.
Het belooft een ultieme, donkere herfst te worden met behulp van de muziekwereld zoals het er nu uitziet. Eerder waren er al The xx, The Big Pink en The Black Heart Procession die spannende, donkere, melancholische en noemenswaardige platen afleverden. Schrijf de Editors er maar bij hoor! Ik blijf 4,5 sterren uitdelen op deze manier.
Label: PIAS Releasedatum: Oktober 2009
Waardering:
Kijk voor meer muziek in FOK! muziekforum.
