The Conduit
Ten eerste wil ik in deze review aanduiden dat de controls van deze titel erg soepel zijn. Ze zijn makkelijk te beheersen en werken gewoon hartstikke fijn. Als je de controls van Metroid Prime 3 al lekker vond, vind je dit geweldig. Het gooien van een granaat voelt absurd natuurlijk aan en de knopjes zijn perfect ingesteld. Allemaal doen ze wat je zou verwachten. Het werkt allemaal zo intuïtief dat zelfs mijn kleine zusje het nog zou kunnen spelen. Als je toch niet tevreden bent met de controls (wat ik me overigens moeilijk kan voorstellen) heb ik goed nieuws voor je; vrijwel alles is naar wens aan te passen. Het is ook niet gek, want Sega heeft laten merken dat dat de kracht van The Conduit is.
Je kunt niet alleen veranderen waar de knopjes voor dienen, maar je kan bijvoorbeeld ook de snelheid van je personage veranderen! Wil je misschien sneller richten of wil je niet dat het beeld wazig wordt bij het herladen van je wapen? Dat kan ook. Toch maar niet met de controls spelen? Maar ben je het gewend dat je levensbalk en het aantal kogels linksonder in het hoekje staat? Zelfs dat kun je veranderen! Door de plaatsen van de meters en de controls aan te passen kun je deze game opvoeren voor een prachtige game-ervaring. Helaas is er één probleempje met de besturing, namelijk een melee-aanval uitvoeren. In de online-multiplayer kun je nooit weten wanneer je een vijand hebt geraakt, omdat er geen geluidje of rumble is die het aanduidt. Het feit dat je door personages heen kan lopen in de online multiplayer maakt het er niet makkelijker op. Dat is gek, aangezien het in de singleplayer niet mogelijk is. Wat ik persoonlijk ook wel jammer vond, was het feit dat een melee-aanval er voor kan zorgen dat je de pointer eventjes kwijt bent.
De game begint met het hoofdpersonage, agent Ford, die zich een weg baant door het verwoestte Washington D.C. Hier zijn tevens ook aliens die je dood willen hebben, dus die mag je gelijk even af knallen. Plotseling krijg je een flashback over vijf dagen geleden. Ford werd opgeroepen door John Adams, leider van TRUST, om achter een groep terroristen aan te zitten. Nadat hij het groepje heeft verslagen is hij in het bezit van de prototype van All-Seeing Eye (ASE). Hier kom ik later op terug. Eenmaal verder in de game kom je erachter dat aliens een invasie plannen en jij hen moet stoppen. Origineel is het niet, maar vermakelijk is het weer wel. Door de voice-acting voelt het allemaal een stuk levendiger aan.
De singleplayer bestaat uit slechts negen missies die je in zo\'n zeven uur uit hebt gespeeld. De missies voelen vaak lineair aan en de levels zijn vaak ook niet heel variërend. Je gaat van het ene gangetje naar het andere kamertje om daar de aliens te doden. Je krijgt meteen het gevoel dat je deze game al eens eerder hebt gespeeld. Hoewel het vermakelijk blijft, vraag je jezelf op een gegeven moment toch af of ze niet iets leukers hadden kunnen verzinnen om de singleplayer leuk te houden.
Naast singleplayer heeft The Conduit ook multiplayer. Hoewel de game maakt nog steeds gebruik maakt van die niet zo prettige Friendcodes, kun je met één druk op de knop à la Mario Kart Wii met iedereen over de hele wereld een potje strijden. Deathmatch, Team Deathmatch en Capture the Flag zijn de soort games waar je tussen kunt kiezen. Ik moet eerlijk toegeven dat de game online heel erg vermakelijk is en dat alleen maar fijner is door vrijwel geen lag. Helaas is er geen local-multiplayer. Geen FPS-feestjes dus.
Maar eerlijk is eerlijk, een game waarin geen chatbalkjes zitten waar iedereen de ander aan het schelden is of twaalfhjarige rotkindjes in je oor schreeuwen, is best wel fijn. Het gaat er verdacht rustig aan toe. Je mist dan wel de teamwork een beetje, maar dat bederft het niet zo erg.
Als je online eenmaal bezig bent kan het door de snelle actie best heftig worden. Door middel van ervaringspunten verandert je rank ook. Deze punten verdien je door het maken van kills en winnen van online modi. Andere spelers kunnen aan je icoontje zien welke rank je bent. Het blijft natuurlijk tof om een lekker hoge rank te hebben.
Er zijn helaas ook wat nadelen. Het maken van een match duurt soms veel te lang en als je een verbindingsfout hebt dan heb je een groot probleem. Op het moment dat je een match seekt en je internet eruit ligt, kun je niet gewoon terug naar het titelscherm. Ook het home-knopje werkt dan niet. Je moet de Wii dan echt resetten... Je weet wel... Zoals op een generatie geleden. Ook is het jammer dat je niet meteen de scores ziet als je dood bent, maar verplicht een animatie moet zien.
Grafisch ziet de game er ook ontzettend hip uit. De personages zien er goed uit, maar het is jammer dat de omgevingen soms een beetje saai zijn. Je hebt het al gauw met de omgevingen gehad als je tien keer door hetzelfde gangetje loopt. Ook is het jammer dat de vijanden niet echt variëren. Maar met zulke mooie personages maakt het al gauw niet veel uit. Eerlijk is eerlijk: deze titel ziet er een stuk beter uit dan een gemiddelde Wii-game.
