Resident Evil: Degeneration

De laatste Resident Evil die op de consoles verscheen was vrij controversieel, niet alleen vanwege de zogenaamde vormen van racisme, maar ook vanwege de toch vrij tegenvallende inhoud (al verschillen daar de meningen over). Wat mij persoonlijk vooral opvalt is dat de serie in de loop der jaren minder eng is geworden. Waar ik met Resident Evil 2 nog zat te trillen van spanning op mijn stoel heeft Capcom het genre horror-survival achter zich gelaten en is het nu vooral een shooter. In dat opzicht past Resident Evil: Degeneration ook goed op de iPhone; het is moeilijk om bang te zijn in een trein of bus in de spits \'s ochtends. Misschien dat het anders is als je gaat vliegen, aangezien de game zich afspeelt op een vliegveld, maar dat betwijfel ik. Dat is op zich niet erg, zolang de game dan maar volstaat als goede actiegame en dat is natuurlijk nog maar de vraag.

Resident Evil: Degeneration volgt het verhaal van de gelijknamige CGI-film. Op een vliegveld stort een vliegtuig neer dat besmet was met het inmiddels welbekende T-virus. Alle passagiers waren veranderd in zombies en omdat het vliegtuig recht in een terminal is gecrasht heeft het virus zich kunnen verspreiden over het vliegveld. De special forces die zijn ingezet blijken het niet alleen aan te kunnen en dus komt Leon de dag redden. Je begint de game met een duidelijk gebrek aan informatie. Je weet niet meer dan wat ik hierboven al beschreven heb en het is je taak om de laatste burgers te redden die vast zitten op het vliegveld en onderwijl natuurlijk het mysterie rond de besmetting te ontrafelen.

Een actiegame als Resident Evil overzetten naar de iPhone leek mij in eerste instantie een behoorlijk karwei. Je hebt immers geen vaste knoppen waar je mee kunt sturen en ik verwachtte dan ook eigenlijk een on-rails-shooter. Niets bleek minder waar. Je krijgt een soort analoge stick tot je beschikking die uiteraard touch-gevoelig is, waarmee je door het vliegveld loopt en dan heb je nog twee andere knoppen. Met de ene trek je je wapen en kun je zombies van het onleven beroven, met de ander trek je je mes. Als je wilt richten doe je dat met je \"analoge\" stick. Zoals we dus gewend zijn kan Leon niet lopen en schieten tegelijk, maar dat stoort grappig genoeg nu eens een keer totaal niet. Het is nu eenmaal een iPhonegame en geen high-end consoletitel.

Het rondlopen gaat nog best aardig. De uitvinding van de touchstick is vrij inventief en hoewel het niet perfect is omdat je niet voelt of je de stick aanraakt of niet, werkt het zeker goed genoeg. Omdat deze inaccuraatheid je bij shootouts problemen zou kunnen opleveren is er een klein beetje auto-aim. Als je dicht genoeg richt bij het hoofd van vijanden dan blijft Leon automatisch op dat hoofd richten. Om te zorgen dat je niet te snel door je kogels heen raakt en je ook grote groepen vijanden aankan (richten is gruwelijk traag) zijn zombies tijdelijk gestund als je ze in het hoofd schiet. Hierdoor kun je rustig op ze aflopen en ze Chuck Norris-style een stevige roundhouse kick verkopen. Hier gaan ze meestal niet dood aan, maar zodra ze opstaan is een messteek meestal wel genoeg om het karwei af te maken. Later in het spel krijg je ook sterkere wapens zoals een shotgun en een sniper rifle die wat meer schade aanrichten, maar je kunt ook je huidige wapens upgraden.

De levels zijn niet heel lang. Er is duidelijk ontwikkeld voor de iPhone, want de game is opgedeeld in levels en de meeste zul je in vijf tot zeven minuten doorwerken. Dit zorgt dat de game zeker geschikt is voor een potje tussendoor, maar persoonlijk speelde ik liever langere periodes achter elkaar. Je wilt met dit soort games wel een beetje kunnen opgaan in het verhaal en dat lukt niet als je elke keer na vijf minuten te game weglegt. Een ander nadeel aan de game is de moeilijkheidsgraad. Zeker in het begin speel je moeiteloos door de levels heen. Vijanden zijn traag en je hebt genoeg tijd en mogelijkheden om ze naar de volgende wereld te sturen. Later kom je special forces-zombies tegen die wat sneller zijn en die je per se in het hoofd, armen of benen moet schieten, maar dan pak je gewoon je shotgun en probleem opgelost. Zelfs de boss-fights kennen weinig uitdaging omdat ze ook langzaam zijn en je dus rustig weg kunt lopen, schieten en weer weg kunt lopen. Alleen de honden zijn echt vervelend, omdat deze wat sneller lopen en dan heb je nog de kotsende zombies die ook op een afstandje je het leven zuur kunnen maken.