ShellShock 2: Blood Trails
Zo nu en dan komt er een game uit waarvan ik me afvraag of de makers zelf niet zien dat ze een hoop stront in de schappen leggen, met een prijskaartje van rond de zestig euro. Een game die niet standaard goed verkoopt zoals het gemiddelde Nintendo DS spelletje, maar het echt moet hebben van kwaliteit en aanprijzing en dit dus gewoon niet heeft. Er moet dan toch iemand tussen de makers zitten die zegt ‘jongens, dit kan dus echt niet.’ Blijkbaar was er niemand die genoeg lef had om op te staan bij de maak van Shellshock 2. Het is misschien niet normaal om al zo veel weg te geven bij de introductie van een review, maar ik kan gewoon bijna niet anders.
In Shellshock 2 speel je de Amerikaanse soldaat Nate Walker in Vietnam. Er is ergens een vrachtvliegtuig neergestort. De lading van het vliegtuig was top secret en stond beter bekend als Whiteknight. Eén voor één verdwijnen de soldaten, totdat één van de special-ops een maand later de jungle uit komt wandelen. Je begint in een bunker waar een vreemde sfeer hangt en loopt mee met een sergeant. Hij neemt je mee naar een donkere kamer waar de teruggekeerde special-ops aan een bed is vastgebonden. Het is je broer. De sergeant vraagt jou om hem neer te schieten. Even is er een moment van herkenning tussen jullie maar dan breekt de pleuris uit. Jij valt flauw en als je wakker wordt, staat de boel op instorten. Vanaf dat moment neem je het op tegen allerlei zombies en andere rare gasten.
Omdat er daadwerkelijk vrijwel niks goed te noemen is aan de gameplay gaan we maar meteen door naar alles wat niet goed is. Het concept is vrij simpel. Je draagt een aantal wapens, loopt ergens heen om wat mensen uit te moorden, loopt verder en moord nog wat meer. Dit doe je zo’n vijf uur -als je dat volhoudt- en dan ben je klaar. ShellShock 2 biedt geen redenen om terug te komen voor meer. Als het de vijf meest fantastische uren ooit zouden zijn, was dit niet zo’n probleem. Jammer dat dit dus niet het geval is. Het herladen van wapens duurt zo lang dat je vaak het idee hebt dat je meer aan het herladen bent dan aan het schieten. Ik ben zo iemand die ten alle tijden een vol magazijn in zijn wapen wil hebben en zorg hier dan ook voor op het moment dat ik even niet hoef te schieten. De AI van je tegenstanders is baanbrekend slecht, ze lijken geprogrammeerd te zijn om jou te doden en daar houdt het op.
Dan nu de graphics. De screenshots in deze review zien er niet onaardig uit zou je denken. Bovendien zien games er vaak beter uit in beweging toch? Niets is minder waar met ShellShock 2. In het begin van de game kan het er mee door totdat je dankzij het licht van de maan dat links door een raam binnenvalt jouw schaduw op de muur rechts ziet. Schijnbaar speel je met een man die bij het lopen heel raar zijn knieën optilt en alleen een gewricht in zijn buikstreek heeft zitten, want het is echt te zot voor worden. De gebieden die je zoekt zien er zo nu en dan wel sfeervol uit, maar het grootste deel van de tijd wandel je door saaie en donkere open stukken. De geluiden in de game weten ook niet boven het gemiddelde uit te komen. Na twee minuten met een wapen rond gelopen te hebben ben je het geluid van afgeschoten kogels helemaal zat en ook andere geluiden zijn vaak eerder irritant, dan dat ze iets toevoegen aan de sfeer.
