50 Cent: Blood on the Sand

Ik weet nu alleen niet of ik 50 Cent: Blood on the Sand helemaal serieus moet nemen of niet... Het verhaal is in ieder geval zo belachelijk dat als het enigszins serieus bedoeld is ik me echt zorgen moet maken over het gebrek aan intelligentie en smaak bij 50 Cent liefhebbers, want allejezus wat schat hij zijn fans dan laag in! Ik ga er dan ook maar voor dat het allemaal lollig en semi-serieus bedoeld is, niet alleen om mijn respect voor een deel van de wereldbevolking te bewaren maar ook omdat de game zo veel beter tot zijn recht komt. Je kunt het verhaal waarin 50 Cent na een optreden 10 miljoen eist maar een schedel ingelegd met diamanten krijgt die weer gejat wordt door één of andere ho’ simpelweg niet serieus nemen. Het verhaal achter de schedel alleen al, het zou zogenaamd de favoriete minnares van een of andere te rijke gast zijn geweest, die na haar dood haar schedel ingelegd heeft met diamanten en op zijn nachtkastje bewaarde. Maar goed, het flinterdunne verhaal geeft ons een “reden” om door de straten te rennen en willekeurig mannetjes neer te schieten, want er zit dus één of andere te rijke gangster achter de diefstal.

Het spel lijkt dus verdacht veel op Army of Two, maar dan moet je wel de AGGRO en de upgradeable wapens wegdenken. Je schuilt achter een stukje dekking, je komt er af en toe uit en je schiet vijanden dood. Heb je het moeilijk, dan zet je de slow-motion aan en schiet je ze allemaal lek, maar vaak is dat niet nodig omdat je meer dan genoeg health hebt om het ook zonder de dekking te redden. Voor het vermoorden van een vijand speel je punten vrij, en net als bij The Club krijg je meer punten als je binnen korte tijd meerdere vijanden vermoordt of als je het op een toffe manier doet (headshots, met een toffe granaat, etcetera). Met de punten kun je allemaal 50 Cent prullaria vrijspelen, van videoclips en meer tracks om te draaien tijdens de game tot de verplichte artwork. Overal door het spel staan ook kratten opgesteld, sla je deze stuk dan verdien je geld waarmee je weer nieuwe wapens, counterkills en taunts kunt kopen. De counterkills activeer je door vlakbij je vijand te staan en op B te drukken. Hierna volgt een badass quick-time event waarbij je op het juiste moment weer op B moet drukken zodat Fiddy zijn tegenstander helemaal lens kan trappen of slaan.

Fiddy in actie met een counterkill

Zo. Dat was de game. De gameplay gaat dus niet echt diep en dat is aan alles te merken: je gaat erg moeilijk dood, vijanden vallen met bosjes tegelijk neer, hebben de AI van een makaak met Korsakoff, explosieven zijn met de tientallen te vinden en ga zo maar door. Maar dit is natuurlijk niet slecht, The Club en Army of Two waren ook zwaar over the top en waren toch prima games. 50 Cent is dan ook best een aardige game, maar zeker niet zo goed als de twee eerder genoemde games, daarvoor mist het teveel aan afwerking. Het puntensysteem van The Club zit er in principe in, maar de levels zijn dan weer niet zo goed dat je daadwerkelijk in een flow komt waarin je in één multiplier-combo iedereen uit kunt schakelen. Ook is er weinig te merken van de goede co-op kwaliteiten van Army of Two. Het is mogelijk om samen met een matti over Xbox Live of Systemlink het spel co-op te doen, maar splitscreen is afwezig net als iets als AGGRO waardoor je echt wat hebt aan je co-op buddy.

Multiplayer is niet aanwezig, de campagne duurt niet schrikbarend lang maar is wel herspeelbaar voor de pure lol, de graphics zien er Unreal Engine 3-generiek uit, het geluid is weinig goed, de voice-overs zijn verschrikkelijk slecht/hilarisch en de soundtrack bevat alleen maar nummers van Fiddy en daar moet je dus wel echt van houden.